Immanuel Kant verstaat onder ‘begrip’ zoiets als ‘kaars’. Het gaat om een object, om iets met bepaalde kenmerken (gemaakt van was, brandbaar) en een bepaald nut (geeft licht en warmte).
Via je zintuigen komt allerlei informatie binnen. Om niet gek te worden van al die prikkels orden je ze met begrippen. Dat scheelt een hoop energie.
Als je eenmaal een kaars hebt gezien en geleerd hebt (met inzet van je verstand) dat dit ‘kaars’ is, hoef je er verder niet veel aandacht aan te besteden. Zie je een kaars, dan weet je precies wat voor ding dat is, wat de bedoeling ervan is en waar het voor dient.
Begrippen perken je waarneming in en dat geeft rust.
Hoe zit het nu met geraakt zijn, met ‘mooi’ en ‘afschuwelijk’?
