Foto gevonden bij Anthea Missy.
Hoe beter je werk, hoe meer waardering voor je kunstwerken, hoe groter je plek in de kunstwereld.
#NOT
Ja, voor mannen misschien, maar voor vrouwen was (is?) dat een heel ander verhaal.
In het interview met Lucy R. Lippard (Artforum, 13, no.1, september 1974, zie ook afleveringen 107-108) vertelt Judy Chicago over haar grote tentoonstelling bij Cal State Fullerton in 1970. Ze wilde met die tentoonstelling bereiken dat niet alleen een enkel werk de hemel in werd geprezen. Ze wilde haar samenhangende hoeveelheid werk laten zien en waardering krijgen voor de hele serie ideeën die ze voortbracht (zie ook aflevering 108).
In de aanloop naar die tentoonstelling veranderde ze haar achternaam in Chicago, naar haar geboorteplaats. Het was een symbolisch statement voor haar steeds sterker wordende feministische ideeën. Tegelijkertijd wilde ze daarmee het publiek dwingen haar werk te bekijken in relatie tot het feit dat het gemaakt was door een vrouwelijke kunstenaar.
De tentoonstelling werd een nuttig en pijnlijk experiment.
Haar werk werd totaal niet begrepen, niet door mannen, maar ook niet door vrouwen. De jaren van het uitwissen van haar vrouwelijkheid eisten hun tol en klonken nog steeds sterk door in haar vormtaal. Voor vrouwen was het waarschijnlijk te formalistisch, voor mannen waarschijnlijk niet formalistisch genoeg en zat er te veel vrouwelijkheid in.
‘Ik moest onder ogen zien’, vertelt Judy Chicago aan Lippard in het interview (Artforum, 13, no.1, september 1974), ‘dat mijn werk onmogelijk op de juiste waarde geschat kon worden in de mannelijke kunstwereld met de formalistische waarden.’
Wat nu te doen?
