Bij geraakt zijn, het ‘mooi’ en ‘afschuwelijk’, ofwel gevoelens van behagen en onbehagen, gaat het juist om iets dat niet bepaald is. Je kunt het niet net als een kaars vangen in een begrip (zie aflevering 10).
Gevoelens van behagen en onbehagen hebben geen bepaalde zichtbare vormen, geen kenmerken of regels (hoe je het dient te gebruiken). Er is geen sprake van nut, doel of wat je ook maar kunt zeggen van objecten zoals een kaars.
Dus als ik zeg dat iets mooi is, of afschuwelijk, dan zeg ik volgens Kant niets bepalends over dat wat ik mooi of afschuwelijk vind, over dat object of die performance.
Ik zeg dan iets over mezelf. Ik ben het subject dat getroffen (geraakt) wordt bij het zien van een object of performance.
Is geraakt worden dan een particuliere, subjectieve beleving?
