Foto gevonden bij het Georgia O’Keeffe Museum.
Je werk op de juiste waarde geschat krijgen, hoe lukt je dat?
Judy Chicago wist het even niet meer (zie aflevering 109). Ze wilde via haar werk vrouwen laten profiteren van wat ze had meegemaakt, en mannen van opvatting laten veranderen over hoe het was om een vrouw te zijn, hoe zich te verhouden tot vrouwen.
‘Maar waar moest ik heen’, zegt ze tegen Lippard in het interview (Artforum, 13, no.1, september 1974), ‘ik kon teruggaan naar de manier van werken in de mannelijke community, of anders … wat? Net als Georgia O’Keeffe en kluizenaar worden en rustig wachten tot mijn werk eindelijk begrepen werd? Dat idee sprak me niet aan.’
Judy Chicago ging terug naar Fresno, een grote stad in de Amerikaanse staat Californië, en deed het enige dat ze voor haar gevoel kon doen: zichzelf inzetten voor een alternatieve community gebaseerd op de doelen en ideeën van vrouwen, opgebouwd uit alles dat ze had ontdekt over de eigen geschiedenis van vrouwen.
In 1970 zette ze een vrouwenprogramma op in Fresno. Een jaar later zette ze in Los Angeles het Feminist Art Program op, samen met Mimi Schapiro. Het begon met educatie. Daarna volgde het regelen van tentoonstellingsruimten, terwijl ondertussen werd gewerkt aan het verhogen van het eigen bewustzijn in de alternatieve community. In 1974 stond er een coherent alternatief, de Woman’s Building. Lucy R. Lippard schreef er het volgende over (Art in America, 62, no.3, mei-juni 1974):
’s Avonds baadt de Woman’s Building, 743 Grandview, Los Angeles, in een ‘etnische’ buurt bij McArthur Park, in het roze licht van schijnwerpers. In de kasten zijn de gereedschappen roze geverfd. Het opende afgelopen herfst in het voormalige Chouinard Art Institute Building, precies acht decennia na de inauguraties van haar naamgenoot, de Woman’s Building of the World’s Columbian Exposition in Chicago in 1893, wat was ontworpen door een vrouw en muurschilderingen bevatte van Mary Cassatt […]. De Woman’s Building herbergt een indrukwekkende groep feministische organisaties […]. Sommige evenementen zijn alleen voor vrouwen, maar het gebouw zelf, de tentoonstellingen en openingen ervan, en een groot deel van de evenementen, zijn open voor allerlei publiek en de belangstelling is daardoor goed te noemen. […] Wat misschien het meest interessant is, is dat de focus in de Woman’s Building ligt bij kunst. […] Het verschil tussen spreken tot een gemengde klas op de kunstacademie en de klas die alleen uit vrouwen bestaat moet je ervaren om het te zien en te geloven, maar reken maar dat er een verschil isin de manier waarop vrouwen opener worden, hun slimheid en fantasierijkdom laten zien, en betere kunstenaars worden. Degenen die dergelijke situaties afdoen als ‘separatistisch’ zouden een glimp moeten opvangen van de doelgerichtheid en de ontspannen opwinding die heerst in de Woman’s Building. Daar lijkt alles mogelijk, inclusief een non-separatistische toekomst.
