Foto te vinden op allerlei sites, maar ik heb hem van The Art Stack.
Die vrouwen, wat ging het er toch anders aan toe dan bij de mannen. Lucy R. Lippard was echt met stomheid geslagen (zie ook aflevering 130).
Ze was in al die jaren als kunstcriticus gewend geraakt aan mannelijke kunstenaars met een uiterlijk vertoon van zelfvertrouwen, jargon, duidelijk uitspraken over formele problemen … kortom, ‘die wisten wat ze deden’.
Bij de vrouwen ontdekte ze dat sommige kunstenaars in de war waren, onzeker en veel kwetsbaarder dan mannen, maar dat deze vrouwen tegelijkertijd veel meer bereid waren zichzelf en hun werk te openen voor persoonlijke en associatieve interpretaties van de kant van de toeschouwer, bereid om deel te nemen aan het delen van hun kunst, hun ervaring, hun leven.
Terugkomend op de vraag waarmee aflevering 130 afsloot, namelijk wat Lippard opviel tijdens het organiseren van Eccentric Abstraction in 1966, het volgende.
Voor Eccentric Abstraction had ze onder andere het werk van Eva Hesse voor ogen. Ze zocht daarom bij andere kunstenaars naar een ongebruikelijke, onconventionele, niet helemaal minimalistische, niet helemaal funky (eenvoudige, gevoelsmatige) stijl. Vandaar de gekozen tentoonstellingstitel, want de kunstwerken waren abstract, maar niet op de gebruikelijke manier. Er was sprake van een buitenissige, zonderlinge, excentrieke abstractie, van proceskunst en postminimalisme. Later kreeg dat de benaming ‘anti-vorm’.
Tijdens haar zoektocht naar dit soort werken, naar excentrieke abstractie, vond Lippard heel veel vrouwen die dat maakten, die sensorisch, sensibel, geometrisch werk hadden. Opvallend veel, meer dan bij haar vergelijkbare zoektochten naar andere stijlen. En bovendien, zo merkt ze op, deed zij deze expositie omdat ze zich persoonlijk aangesproken voelde door dit soort werk. De criticus stond dus even iets meer aan de zijlijn.
Een aantal jaar later, toen ze heel veel kunstenaressen bezocht, viel het haar op dat deze en andere elementen vaak terugkwamen. Misschien was het toe te schrijven aan haar eigen smaak, merkt ze aarzelend op, maar het zou net zo goed iets universeels kunnen zijn.
Lippard benoemt uitgebreid die elementen en daar ga ik ook wat nader op in, in de volgende aflevering.