Afbeelding gevonden bij Mutual Art.
Een minder bekende kant van Louise Bourgeois is dat ze altijd politiek actief is geweest. Als je over haar en haar werk leest lijkt ze alleen de blik naar binnen te keren, maar niets is minder waar. Het werk The Marchers is belangrijk (zie aflevering 134) omdat het die politieke activiteit laat zien. Het gaat, naast ander werk zoals Molotov Cocktail (1968), in op het bestaan van de Vietnamoorlog.
Een vroeger politiek getint werk is The Blind Leading the Blind (1949), een zwarte latei met puntig palen (een foto ervan staat op mijn Pinterestbord). Bourgeois maakte dit werk rond de tijd dat zij, met Duchamp en Ozenfant, werd onderzocht door de House Un-American Activities Committee.
Rond het jaar 1970 gaat Bourgeois ook deelnemen aan feministische activiteiten, waaronder protestmanifestaties, tentoonstellingen en paneldiscussies. Ze doet bijvoorbeeld mee aan een demonstratie bij het Whitney Museum of American Art. Het museum heeft in haar tentoonstelling 1970 Annual Exhibition: Contemporary American Sculpture zo goed als geen vrouwelijke kunstenaars opgenomen en daar wordt tegen geprotesteerd.
Haar afbeelding Femme Maison (Vrouw Huis), dat ze al in de jaren 1940 heeft gemaakt, wordt ineens een icoon voor de feministische kunstbeweging. Dat komt doordat het op het omslag van From the center, feminist essays on women’s art(Dutton, New York, 1976) is geplaatst, het boek van Lucy R. Lippard. Haar beeld bereikt op die manier een groter publiek en veel vrouwen. Femme Maison is een fotogravure van een vrouwelijk naakt die in plaats van een hoofd een huis op haar schouders heeft staan. Huiselijkheid in plaats van eigenheid, geen gezichtsuitdrukking maar een façade, gevangen in een huis en geen eigen identiteit.
Aan Bourgeois hoefde je niet uit te leggen wat de plaats van een vrouw moest zijn in de ogen van een man, of meer precies, in de ogen van haar ondermijnende vader. Haar uitbeelding ervan was het werk Femme Maison, een feministisch werk voordat het feminisme goed op stoom raakte. In tegenstelling tot Marina Abramović, die steevaste ontkent dat ze feminist is (zie bijvoorbeeld aflevering 95), is Bourgeois dat wel met een vanzelfsprekendheid die van binnenuit lijkt te komen.
