Mijn allereerste probleem is de vertaling van de woorden ‘female imagery’, een term die Lucy R. Lippard gebruikt in haar artikel (verschenen in Ms., 3 No. 11, mei 1975, zie ook aflevering 137).
Gelukkig maakt Marlite Halbertsma de zaak een stuk gemakkelijker, want zij schrijft over ‘female imagery’ in de tentoonstellingscatalogus feministische kunst internationaal (1978, p.10) en vertaalt het als ‘vrouwelijke beeldtaal’. Ik reken het goed.
Voilà. Ook weer opgelost.
Nu het volgende probleem. Kan zoiets bestaan, een vrouwelijke beeldtaal?
Halbertsma formuleert dat kort en goed. Ze schrijft: ‘Vrouwen worden in de maatschappij anders behandeld dan mannen, ze worden anders opgevoed en hun leven verloopt op zeer vele terreinen anders dan dat van mannen. Men kan dus stellen dat vrouwen anders waarnemen, voelen en ervaren dan mannen en dat dat ook in hun creatieve uitingen naar voren komt.’ (Feministische kunst internationaal, 1978, p.8-9.)
Als het om de creativiteit van vrouwen gaat, moet er wel verschil worden gemaakt tussen de ‘officiële’ en de ‘onofficiële’ creativiteit, merkt Halbertsma terecht op. Immers, de creativiteit van vrouwen werd (en wordt nog steeds?) meestal pas als kunst erkend en gewaardeerd als ze past binnen de mannelijke kunstnormen, dus als vrouwen schilderden en beeldhouwden volgens de aanvaarde maatstaven van academies, kunsthandels, verzamelaars en musea. Vrouwen die daarbuiten creatief actief waren, kregen het neerbuigende stempel ‘kunstnijverheid’ of ‘toegepaste kunst’, bijvoorbeeld activiteiten als weven, borduren, kantklossen of werken met keramiek. En vrouwen kunnen hun beeldende vermogens ook uiten in de inrichting van hun huis en bij hun liefhebberijen, aldus Halbertsma. (Feministische kunst internationaal, 1978, p.9-10.)
Oké, goed, het zou dus kunnen bestaan, een vrouwelijke beeldtaal.
Dan volgt probleem nummer drie. Wat is het?!?
