Het citeren van de westerse kunstgeschiedenis (zie aflevering 152) is ook heel duidelijk terug te vinden in het prachtige werk van fotografe Verita Monselles (1929-2005).
Wie?
VERITA MONSELLES
Tjonge jonge, wat is het lastig om over haar iets te vinden. Héél weinig werk op het internet en nauwelijks besprekingen van de kunstenaar. Maar gelukkig staat er in de catalogus Feministische kunst internationaal (1978, p.82-83) wel iets. Ze is geboren in Argentinië en woonde in Florence. Monselles vertelt:
‘De fotografie hielp mij te ontsnappen aan mijn benauwde individualistische wereldje en een open wereld vol nieuwe sociale ervaringen te betreden … Het leven dat ik leidde met zijn rangen en standen, zijn privileges en schone schijn, die mij als vrouw werden opgelegd door de mannengemeenschap, speciaal in het conservatieve zuiden van Italië, dat leven leek mij futiel. Dergelijke gedachten gecombineerd met mijn passie voor de fotografie betekenden het einde van mijn huwelijk en een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Het trauma van de scheiding en de nieuwe onzekerheden van het leven sterkten mij in mijn besluit om deze problemen niet voor mezelf te houden, maar om ze vast te leggen in foto’s.’
‘Ik geloof dat mijn foto’s niet alleen mijn verhaal vertellen, maar dat van vele vrouwen van mijn generatie, die opgevoed werden onder het katholicisme en talloze frustraties en teleurstellingen te verwerken kregen … Ik kom uit een gemeenschap, die getekend is door het heilige en het profane, waar opvoeding bestaat uit ver- en geboden en uit de machtsstrijd tussen paternalisten en katholieken en waar de vrouw onderworpen is eerst aan de wil van haar vader en dan aan die van haar man. Ik leefde in hogere en gegoede kringen met een overvloed aan weelde en feesten en daarom besloot ik mijn aanval te richten op deze mij zo vertrouwde omgeving en niet op één die mij vreemd was.’
‘Mijn werk ziet er vaak bekoorlijk en zelfvoldaan uit, maar ik ben allerminst meegaand. Een goede foto doet me vanzelfsprekend genoegen, maar weelderige en zachte vormen zijn nu eenmaal de enige verschijnselen in een wereld die eigenlijk leeg is. Als ik die wereld onversierd en kaal zou uitbeelden, dan zouden mijn aanvallen op deze maatschappij van klatergoud hun betekenis verliezen. Daarom zijn mijn beelden liefelijk en is dit mijn methode om de kritische boodschap over te brengen.’
Monselles heeft een (voor mij tot nog toe onvindbaar) werk Roze anjers gemaakt. Het is volgens Liesbeth Brandt Corstius een commentaar op het volgende: ‘Al jong leren de toekomstige echtgenotes in hun zondagse jurk plaats te nemen naast de andere attributen van hun milieu.’ (Feministische kunst internationaal, 1978, p.83)
Op mijn pinterest heb ik een bord(je) gemaakt met de paar werken van haar die ik kon vinden. De foto bij deze aflevering is dus ook een werk van haar, een parodie op het originele schilderij uit 1808, waarop prinses Paolina Borghese de zegenvierende Venus met de symbolische appel in haar linkerhand uitbeeldt. Monselles maakte er in 1977 een strijdlustige Venus van die met haar handen het vrouwenteken maakt.
Zo kun je dus ook als feministisch kunstenaar de geschiedenis citeren.
En er is meer…
