Een vierde kunstenaar die ik wil noemen in het kader van ‘citeren van de westerse kunstgeschiedenis’ (zie afleveringen 152 en 153) is Dotty Attie (1938). In tegenstelling tot vele andere kunstenaressen is van/over haar een prima webpagina te vinden. Niet verbazingwekkend trouwens, want de pagina behoort tot de New Yorkse coöperatieve A.I.R.-Gallery, een galerie voor en door vrouwelijke kunstenaars, en Dotty Attie is een van de oprichtsters ervan.
In Feministische kunst internationaal schrijft Rosa Lindenburg over de tekeningen van Attie dat het kleine beeldjes zijn die ‘naast elkaar geplaatst samen een soort film vormen, een erotische film’ (1978, p.61). Dottie Attie noemde het zelf een ‘seksuele nachtmerrie’.
‘Voor een man is het praten over seks, het schrijven en speculeren erover, het uitwisselen van vertrouwde mededelingen en het aan elkaar adviezen en aanmoedigingen geven altijd sociaal geaccepteerd geweest, en het is zelfs zo, dat een bepaalde mate van opschepperij hierover achter gesloten deuren, wordt gezien als iets dat de man tot een man maakt. Maar dezelfde cultuur die mannen deze vrijheid gaf, sloot die stevig af voor de vrouw en liet vrouwen seksueel wantrouwend tegenover elkaar staan, en dwong ze in het patroon van ontmoediging, schaamte en bovenal, stilte.’ (1978, p.61).
‘Ik houd van kunst op klein formaat, omdat je er dichtbij moet komen om het te kunnen zien, en omdat het intiemer is’, aldus Attie over haar kunstwerken. ‘In mijn werk ervaar je kunst als een opeenvolging’, en Attie houdt daarvan omdat het ‘iets tot stand brengt dat over het algemeen in kunst moeilijk is weer te geven – het wordt een gang door de tijd.’ (1978, p.61).
Tekenen, weer opgepakt na elf jaar schilderen, vindt ze de meest directe manier om kunst te maken. De teruggang naar tekenen had met haar kunstenaarschap te maken, maar ook ‘met alles dat ik mijn hele leven al had gedaan en waar ik van gehouden had; dingen die zelfs niets met kunst te maken hadden. Een van de thema’s die voortdurend door mijn hoofd spelen, is controle en chaos, controle over chaos. In mijn tekeningen is de techniek de controle, en de chaos, het geweld, is de inhoud van mijn werk, dat waar het allemaal om draait. Alles is afkomstig van de een of andere bron die oorspronkelijk niet van mij is, en toch vloeit alles voort uit mijn hele leven.’ (1978, p.61-62).
‘Toen ik kleine tekeningen begon te maken kwam er een onbewuste fantasie naar boven. Ik vond kleine fragmentjes in boeken die te maken hadden met deze ‘seksuele nachtmerrie’, een erotische fantasie die taboe was. Dit was de eerste keer dat mijn werk erotisch werd. Ik had iets in mijn onderbewustzijn aangeraakt dat nieuw was. Ik gebruik seksualiteit graag als onderwerp voor mijn werk, omdat het iets is waar ik niet over praat. Het schijnt uit een nog niet aangeroerd stuk van mijzelf te komen.’ (1978, p.62).
VALIE EXPORT pakte het weer heel anders aan, dat citeren van de westerse kunstgeschiedenis.
