Foto gevonden bij Rupf-Stiftung.
De performance / happening van Meret Oppenheim, Frühlingsfest (voorjaarsfeest) ofwel Het Banket uit 1959 (zie aflevering 180) is zeer regelmatig gekopieerd. Met dit werk loopt Oppenheim volgens Liesbeth Brandt Corstius vooruit op de kunstenaars (v) die de performance / happening gebruikten om de eigen erotiek vorm te geven (feministische kunst internationaal, 1978, p.32).
Wat mij bevreemdt is dat Oppenheim bij Frühlingsfest een vrouw heeft gebruikt als passief object, waarvan door drie mannen en drie vrouwen voedsel gehapt wordt. Op internet zag ik een versie van dit voorjaarsfeest langskomen met een man als passief object. Natuurlijk, die variatie is in latere jaren bij allerlei ‘re-enactments’ van deze performance ook aan de beurt gekomen.
Brandt Corstius schrijft: ‘Ons geeft haar ‘Banket’ de mogelijkheid om na twintig jaar een ontwikkeling in het denken van vrouwen over seksualiteit te constateren. Waarschijnlijk zien we in 1979 scherper hoe in de fantasie van Meret Oppenheim een vrouw nog steeds het passieve voorwerp van genot is – ook al is dat van mannen én van vrouwen (1978, p.32).
Wat Brandt Corstius daar nu precies mee bedoelt? Ik begrijp het niet zo goed. Is de vrouw in 1979 niet meer het passieve voorwerp van genot? Dat durf ik zeer te betwijfelen. Zelfs in onze huidige tijd laat bijvoorbeeld #MeToo zien dat het nog steeds droevig gesteld is. Natuurlijk zijn er altijd vrouwen (geweest) die weigeren een ‘passief voorwerp’ te zijn en Meret Oppenheim lijkt mij er juist een van. Helaas kan ik het haar niet meer vragen, maar misschien kom ik op een dag nog iets over haar keuze in deze performance / happening tegen.
