Je kunt bij projectie je gevoelens simpelweg verplaatsen naar iets of iemand anders. De filosoof Richard Wollheim noemde dit ‘eenvoudige projectie’, in zijn boek The mind and its Depths (1993, p.151).
Als voorbeeld noemt hij dat een melancholisch persoon zijn melancholie zal projecteren op iets of iemand anders en geloven dat die ander of het object ook melancholisch is.
Dit lijkt op wat de vrouw uit mijn voorbeeld in aflevering 22 deed. Zij geloofde dat ik me eenzaam en verlaten voelde daar bij dat gezellig knapperende kampvuur. Ze keek niet naar de realiteit, luisterde niet naar wat ik te vertellen had, maar projecteerde haar gevoelens van eenzaamheid en verlatenheid op mij.
Dit soort projectie kun je ook bij objecten doen. ‘Oh, wat staat die boom daar treurig te zijn’, hoorde ik eens iemand in het bos zeggen. Dat is een vreemde uitspraak, want je kunt zoiets onmogelijk van een boom zeggen. Een boom is een boom en staat daar gewoon te staan. Elke emotie die je toeschrijft aan een boom, komt van jezelf. Het is, kortom, eenvoudige projectie.
Wat is dan complexe projectie?
