Foto gevonden bij Artnet.
De ‘close-up visions’ (zie aflevering 235) van bloemen en (doorgesneden) vruchten, geschilderd door vrouwen als Georgia O’Keeffe, Buffie Johnson, Nancy Ellison en Ruth Gray, zijn in geen geval ‘surrealistisch’ (zie aflevering 238). Hier is geen sprake van ‘hallucinerend’ of ‘droomachtig’, welnee, de schilderijen zijn simpelweg realistische weergaven van een bloem of doorgesneden vrucht. (Linda Nochlin, Some Women Realists, 1974, in: Women, Art, and Power and Other Essays, 1988, p.93.)
Alleen, deze realistische ‘close-up’-schilderijen roepen een feminiene content op, hun beelden zijn gevangen in een suggestieve leegte, aldus Nochlin. Het fraaie is dat het suggestieve aura van O’Keeffe’s iris niet meer is uit te wissen: het blijft een rol spelen in werk van hedendaagse kunstenaars, bijvoorbeeld in The Iris (1972) van Carolyn Schock. Deze kunstenaar heeft de iris teruggeplaatst in een context, als een heel gewone bloem, ontdaan van elke geslachtelijke symboliek. (1988, p.93)
Hoe dan?
Schock heeft een stilleven opstelling gemaakt met een vaas irissen en een aantal attributen. Het is een soort studio-opstelling, waarin de feministische implicaties van O’Keeffe’s iris als icoon op een mooie manier gepresenteerd zijn als dilemma, namelijk door de vaas met irissen te plaatsen tussen een (mannelijke?) hamer en een (vrouwelijke?) waaier. Volgens Nochlin heeft de kunstenaar hiermee in één beweging de feministische, of feminiene, implicaties van de bloem ontheiligd en tegelijkertijd gereactiveerd. (1988, p.93)
Benieuwd naar dit beeld? Ik ook! (Kan het nergens vinden.)
Nu zijn er ook vrouwelijke realisten die zich juist onderscheiden door hun keuze voor motieven die totaal niet evocatief zijn. Niks gevoelens oproepende realistische kunst gevuld met symboliek, maar gewoon letterlijk het ding-op-zichzelf dat je ziet afbeelden, bijvoorbeeld zoals in de afbeelding bij deze aflevering. (1988, p.94)
Hoe werken deze vrouwen?
