Heb je het weleens meegemaakt? Je staat (uiterst welwillend) een object te bekijken en wordt er daadwerkelijk door geraakt.
Lucky you!
De meeste mensen overkomt het zelden.
Hoewel, een kunstwerk doet altijd wel wat, al is het maar ergernis over het feit dat het je niets doet. Hoe vaak sta je niet oog in oog met kunstwerken die je totaal niets doen.
Ik word bijvoorbeeld niet warm of koud van een berg fietswielen in de hoek van een museumzaal of een verzameling oude lampen, gestapelde koelkasten, een levensgrote trekpop, zes tegels met daarop een homp klei met een buis erdoor.
Bij dit soort werken voeren de kennisoordelen (zie aflevering 13, maar ook 10 en 12) de boventoon: ik registreer ‘fietswiel’, ‘koelkast’, ‘lamp’, ‘trekpop’, ‘tegels’, ‘klei’ en ‘buis’. Volledig oninteressant.
Met deze kennisoordelen hebben de voorwerpen een plaats gekregen en dat was dat. Waarom zou ik er nog meer tijd aan besteden? Ik was niet getroffen door schoonheid, voelde geen enkele neiging ‘mooi’ te verzuchten en was ook niet geschokt (wat Duchamp met zijn omgekeerde urinoir in het museum nog wel voor elkaar kreeg bij het publiek, maar dat vooral door het totaal nieuwe idee. NB: het blijkt NIET Duchamp’s idee te zijn maar dat van barones Elsa, zie mijn blog daarover).
Het enige wat er met me gebeurde was een groeiend verlangen naar een kop koffie in het grand café dat bij het museum hoort!
Maar ja, eenmaal aan die koffie kun je je natuurlijk afvragen of het bij kunst alleen gaat om het, of jouw, ‘geraakt worden’…
