Foto van site kunstenaar.
Een andere, zeer directe herwaardering van vrouwelijke kunstnijverheid door de eeuwen heen, wordt gegeven door het kunstwerk van The Dinner Party van Judy Chicago, schrijft Rosa Lindenburg (feministische kunst internationaal, 1978, p.42).
‘Ik wilde de relatie aangeven tussen dinertjes, hoe vrouwen eetpartijtjes geven, en Het Laatste Avondmaal… Hoe vrouwen op de achtergrond het eten bereidden maar geen rol mochten spelen … Hoe belangrijke vrouwen zijn opgediend en opgegeten door de geschiedenis’, aldus Judy Chicago (feministische kunst internationaal, 1978, p.67).
‘Maar’, zo voegt ze eraan toe, ‘in Het Laatste Avondmaal is een duidelijke hiërarchie. Ik heb er een driehoekige tafel van gemaakt, waarbij voor 3 x 13 vrouwen een eetcouvert is gedekt zonder de nadruk op één persoon. Bij Het Laatste Avondmaal zijn 13 mannen aanwezig. Ik maakte er 39 vrouwen van, omdat ik de loop van de westerse geschiedenis in vrouwelijke bijdragen wilde aantonen in drie perioden en omdat ik in 1939 geboren ben en 39 ben’, vertelt ze (1978, p.67).
Het kunstwerk is een driedimensionale en multimediale installatie waaraan in de loop van 5 jaar 200 mensen hebben gewerkt, 175 vrouwen en 25 mannen, waarbij elk half jaar vijf andere vrouwen werden gekozen voor de kernstaf die leiding gaf aan het werkproces, schrijft Rosa Lindenburg. Judy Chicago had de leiding over het onderzoek en de uitvoering, ‘de oprichtster van het eerste feministische kunstprogramma in Fresno, Californië, in 1970/71’, aldus Lindenburg (1978, p.68, zie ook aflevering 110).
Bij de tentoonstelling komen bezoekers eerst langs 6 tapijten die verwijzen naar een toekomst met ‘Haar’, het vrouwelijk-creatieve principe dat harmonie en vrede op aarde zal brengen. Op elk tapijt staat een spreuk, bijvoorbeeld En Zij verenigde iedereen, of: En alles wat hen scheidde vermengde zich, in het sierlijke handschrift van Judy Chicago en golvende patronen (te zien op het YouTube-filmpje in aflevering 71). Deze tapijten zijn door de San Francisco Tapestry Workshop vervaardigd in de originele Aubusson tapijttechniek. (1978, p.68)
De driehoekige vorm van de tafel doet denken aan de omgekeerde driehoek als oud symbool van vrouwelijke macht, schrijft Lindenburg. De tafel rust op een tableau van witte tegels waarin de namen van 999 vrouwen in goud zijn geschreven in Chicago’s handschrift. Al deze vrouwen hebben een betekenis gehad voor de westerse beschaving, voor de verbetering van de positie van de vrouw. Zij zijn een model voor de toekomst.
Hoe worden de 39 vrouwen geëerd?
