De ‘postkunst’ ontstond toen Kate Walker en Sally Gallop, beiden kunstenaar, moeder en huisvrouw, geen buren meer waren en elkaar vanaf begin 1975 via de post kunstwerken stuurden. Het project groeide enorm en werd in 1976 een reizende (Engeland, Amerika, Duitsland) expositie met bijna 300 werken (zie ook aflevering 145).
Het doel van het project is communicatie, niet het maken van een kunstwerk. Het materiaal voor het werk komt uit de dagelijkse omgeving van de vrouwen en bestaat uit restjes van verschillende aard, zoals stof, wol, karton, knopen enzovoort, allemaal materiaal dat in een huishouden altijd voorhanden is. (Lidewijn Reckman, feministische kunst internationaal, 1978, p.95.)
Het formaat van de kunstwerken is klein, het moet immers op de post. De vrouwen stemmen de afmetingen af op wat door de posterijen is toegestaan. In die kleine kunstwerken wordt het hele onzichtbare bestaan van vrouwen in die jaren 1970 naar de oppervlakte gehaald. Belangrijk thema’s zijn de sleur van het dagelijks leven, het huishouden, de kinderen, seksualiteit, en allerlei lief en leed in dat huishouden. (1978, p.95)
Interessant is dat deze thema’s als vanzelf komen bovendrijven. Alle vrouwen zijn vrij te maken wat zij willen, niets is vooraf vastgelegd, en toch verschijnen steeds diezelfde thema’s. En denk maar niet dat de vrouwen die meedoen aan het project hetzelfde zijn, welnee, ze verschillen in leeftijd, zijn niet allemaal feminist, hangen verschillende ideologieën aan, dus denken beslist niet hetzelfde, en de burgerlijk staat is bij ieder weer anders. Dus waarom zouden toch steeds die thema’s opkomen? (1978, p.95)
Wel, dat is samen te vatten in die ene zin van Reckman, die het totaal heeft gezien, een van de exposities met de 300 werken: ‘Het geheel vormt een samenhangend verhaal en een beeld van de kunstenares als huisvrouw, aan huis gebonden met weinig uitwijkmogelijkheden.’ (1978, p.95).
Het samenwerken aan dit project is een bemoediging voor de deelnemers. Ze wisselen ervaringen uit en het project Postal Event, of A Portrait of the Artist as a Young Housewife, is een gezamenlijk bewustwordingsproces geworden.
Meer info over dit project: Feministo: a portrait of the artist as a young housewife, posted by: Joan Braderman, coming from Heresies: A Feminist Publication on Art and Politics, Volume 3, No. 1, Issue 9, 1980.
Het fraaie is, postkunst bestaat nog steeds. Ik ken zelf een paar vrouwen die met elkaar een postkunstgroep vormen. Elke maand hebben ze een bepaald, vooraf besproken, thema en sturen ze elkaar hun kleine kunstwerken toe. En waarom ook niet, het is simpelweg hartstikke leuk! En nee, de thema’s van de in hun huishouden gevangen zittende huisvrouwen voeren niet meer de boventoon.
