Foto gevonden bij Stedelijk.
Een femmage-werkstuk, gecreëerd vanuit bewust vrouwelijk standpunt, gaat verder dan traditionele aspecten van de vrouwelijke cultuur (zie afleveringen 269 en 270). Melissa Meyer en Miriam Schapiro noemen een aantal criteria om een kunstwerk als femmage te kunnen beschouwen:
- gemaakt door een vrouw;
- sparen en verzamelen als belangrijk ingrediënt;
- restjes belangrijk bij het proces en bij de uiteindelijke verwerking;
- thema heeft verband met het vrouwenleven;
- elementen van verborgen beeldtaal;
- het thema richt zich tot een intieme groep ingewijden;
- het gaat om een privé- of openbare gebeurtenis;
- dagboekachtig karakter;
- tekening en/of handschrift maken deel uit van het werkstuk;
- silhouet-voorstellingen op ander materiaal gehecht;
- afleesbare voorstellingen in verhalende volgorde;
- abstracte vormen creëren een patroon;
- het werk bevat foto’s of ander gedrukt materiaal;
- het werk heeft een functionele en een esthetische waarde.
Van deze criteria moet de helft of meer aanwezig zijn, pas dan is sprake van femmage.
De Nederlandse Marianne Smits (in 2004 terug ‘gedoopt’ naar haar familienaam Grootenboer) en Ria van Eyck voldoen zeker aan een aantal femmage-criteria. Voor hen is echter het verwerken van kleuren in hun kunstwerken van groot belang, en vooral ook dat die kleuren bepaalde gevoelens moeten symboliseren. Smits doet dat in de jaren 1970 in haar visuele dagboeken van textiel, Van Eyck weeft het in haar wandkleden (zie afbeelding bij deze aflevering). Beide kunstenaars zijn nog steeds actief (klik op hun naam en je komt op hun websites) en hun belangstelling voor kleur is allesbehalve minder geworden.
Miriam Schapiro was zelf uiterst actief in het creëren van femmage-werkstukken.
Bron bij dit blog: tentoonstellingscatalogus feministische kunst internationaal, 1978, p.44-45 (Rosa Lindenburg).
