Foto gevonden bij De Appel.
Betsy Damon verschijnt tijdens haar performance The 7000 Year Old Woman in evakostuum in de ruimte vol publiek en de acht vrouwen uit haar workshop (zie ook aflevering 278). Ze heeft haar huid geverfd in de kleur van rode aarde en is omhangen met tientallen zakjes waarin meel is vermengd met kleurstoffen. De zakjes verwijzen naar de vele borsten van een vruchtbaarheidsgodin.
Ze hurkt in de kring en de acht vrouwen heffen een soort monotone litanie aan. Een aantal rituele handelingen volgt daarna, zoals het omwikkelen van het lichaam van Damon met een lange witte doek.
De in het wit geklede vrouw (zie aflevering 278) voert met haar kleurige kluwen van touwen en draden een soort rituele dans uit terwijl ze de kluwen in cirkels rondom Damon afrolt. De vrouwen spreken teksten die over verkrachtingen gaan, teksten die beginnen met de woorden ‘ik herinner mij’. Tegen de verwachting van Damon in reageert het publiek niet met eigen herinneringen, waardoor ze even niet meer weet wat te doen. Ze moet improviseren en springt ze nog enige keren de kring rond, waarop ze langzaam de zakjes van haar lichaam begint te halen. Bijna geheel naakt verlaat ze ten slotte de kring.
Deze performance is gehouden in de ruimte van het PIAC in Amsterdam in 1978, maar daar houdt het niet op. Betsy Damon identificeert zich iedere keer opnieuw met deze 7000 jaar oude vrouw en probeert zo allerlei facetten van haar eigen wezen te ontdekken. Haar ervaringen deelt ze dan met haar vrouwenpubliek en probeert ze over te brengen.
De performance is dus op meerdere plaatsen uitgevoerd, ook in New York geloof ik. In de performance bij het PIAC staat het ontkomen aan de seksuele onderdrukking en de bevrijding uit seksuele frustraties centraal, schrijft Hedy Buursma, ‘daardoor krijgt deze abstracte 7000 jaar oude vrouw toch een zeer menselijk gezicht’.
Bij de vorige aflevering (278) is een video geplaatst van een re-enactment van de performance van Damon door kunstenaar Lucy Thane, die meer performances van Damon opnieuw heeft uitgevoerd.
Bronnen: feministische kunst internationaal, 1978, p.98 (Hedy Buursma) en deappel.nl.
