Foto gevonden bij Huffpost.
‘De zwarte korst van klei op het oppervlak van de ‘oven’ was dun’, zo ontdekt Mary Beth Edelson. Ze schrijft dat in haar artikel Pilgrimage/See for Yourself, A Journey to a Neolithic Goddess Cave (zie ook aflevering 291-293). Ze vervolgt met:
‘Er doorheen krabbend kwam ik tot een helder wit en begon patronen te maken die je zag in dit gebied in Neolithische tijden. Na een paar bewegingen voelde ik een lange hand die zich uitstrekte in de tijd en die een schok van energie door mijn lichaam stuurde. Ik begon mijn rituelen.
De energie van de rituelen leek vanuit het gewelfde plafond naar mij en weer terug te pulseren. Bewust van het voorrecht om de grot voor mezelf te hebben, voelde ik me het centrum van het universum. Mijn mond inhaleerde eigenlijk de grot, helemaal, en ademde hem weer uit. De grot trok zich samen en zette zich uit op mijn ritmes en glinsterde bij dit heen en weer gaan. Ik heb een overeenkomst gesloten met de grot: hij zou me een aantal van zijn geheimen vertellen in ruil voor mijn rituelen, rituelen die het al duizenden jaren niet meer had gezien. Ik zou op mijn beurt nu en dan wat geheimen leren – ik hoefde alleen maar te luisteren, contact te houden.
De eerste stalagmietkamer aan de voorkant en links van de grote hal bood een natuurlijk altaar, omdat het ruim een halve meter boven de vloer uitstak en vanaf elk punt in de hal duidelijk zichtbaar was. Midden in het altaar stond een stalagmiet ter grootte van een grote moedergodin. Voluptueus hield ze vol, bevroren door de eeuwen heen maar nog steeds de baas. Voor haar en tegenover de grote hal stond een hellende stalagmiet ter hoogte van een tafel; achter haar, verborgen voor het zicht, een kleine kamer verdeeld in drieën: een verborgen sacristie.
We snuffelden rond in de grond buiten de grot, de zon warm op onze rug. Anne zei: “Ik had vandaag contact met mezelf op een manier die ik lange tijd niet heb gehad.” Op de terugweg brachten we tijd door in het verlaten dorp, verlaten, vermoedden we, bij gebrek aan water. Maar ook hier was magie; op een terugweg vonden we een granaatappelboom in volle bloei. De druiven in de wijngaarden, oorspronkelijk gecultiveerd door Humac dorpelingen, worden nog steeds geoogst, net als de lavendel op de velden, die in bloei stond. De huizen, gemaakt van gestapelde stenen uit de omgeving zonder mortel ertussen, leken uit de aarde omhoog te groeien.
Alles was in harmonie. We bleven afdalen met onze fysieke lichamen, maar onze geest was daarboven hoog in de bergen.
Note: Na deze dag en met aanmoediging van de inwoners van het eiland Hvar, zijn we op zoek gegaan naar professor Novak. Opnieuw vonden we via mond-tot-mondcommunicatie zijn huis in de stad, Hvar. Hij was zo aardig ons zijn observatorium te laten zien, dat hij ons met trots toonde, en het bezoek eindigde met geschenken van scherven en schelpen uit de grot. Onder de vele artefacten, meestal kommen, verwijderd uit de grot of gereconstrueerd uit scherven, waren er twee kelken die mij bijzonder interesseerden. De vorm was identiek en hun vorm was zo niet-functioneel dat ze voor rituele doeleinden moeten zijn gebruikt. Ze bleken heel bijzonder te zijn; het was of ik keek naar tastbaar bewijs van een oud geheim. Ik had moeite om een foto te maken door het glas van de kast.
Dit soort kelk wordt door Marija Gimbutas, onderzoekster van de neolithische en bronstijdculturen, aangeduid als wijnbekers op een steel, die werden gebruikt toen de godin van de vegetatie werd geboren. … [toen] ‘grotten werden gebruikt als heiligdommen, met name die met stalagmieten en stalactieten.’ (Gimbutas merkt op dat kwartsgrotten in het bijzonder werden geselecteerd als heiligdommen).’
[Artikel Edelson gevonden op artcornwall.org.]
