Foto gevonden bij De Appel.
Voorafgaand aan de museumtentoonstelling Feministische Kunst Internationaal, was er een – wat Hedy Buursma in haar artikel Performance, video, film noemt – ‘eerste gedeelte’ (feministische kunst internationaal, 1978, p.97).
De museumtentoonstelling was in het Haags Gemeentemuseum, de performances, videokunst en filmvertoningen vonden plaats in De Appel, te Amsterdam, van 29 november 1978 tot en met 31 januari 1979. Naast de performances, video’s en films, waren er ook een uitgebreide documentatietentoonstelling en een paneldiscussie.
Het doel was om een zo breed mogelijk scala aan Europese en Amerikaanse feministische performancekunst te tonen. Er waren performances gericht op samenwerking met het publiek, performances met een meer individueel en introvert karakter, performances met een zeer verborgen symboliek die toch duidelijk herkenbaar voor het publiek was, en performances met een ritueel karakter en/of dramatische theaterachtige effecten. (1978, p.97)
Als eerste noemt Buursma kunstenaar Anna Paci met de performance Picture Stitch (19-11-1978). Picture Stitch is de eerste van zeven performances waarin Paci op ‘zeer esthetische en introverte wijze haar gevoelens en ideeën over haar vrouw-zijn, moederschap en kunstenaarschap verbeeld’, aldus Buursma. Paci betreedt in het wit gekleed de halfduistere ruimte. Een lang doorzichtig wit doek hangt vanaf het balkon (blijkbaar heeft deze ruimte een balkon) tot over de vloer. Op een witte stoel zijn een witte jurk en witte kousen gedrapeerd. Naast de stoel klinken Italiaanse kinderstemmen uit een taperecorder. Aan de muur hangt een parelsnoer. (1978, p.97)
Paci loop naar de stoel en trekt met ingetogen gebaren de jurk en kousen aan en doet het parelsnoer om. De taperecorder gaat uit. Ze loopt naar het lange witte doek en wikkelt dat om een borduurraam. Op het doek worden dia’s van parels geprojecteerd, samen vormen ze een labyrintachtige ketting, en Paci begint te borduren … met verf. Met naald en verf maakt ze het woord ‘Picture Stitch’, loopt vervolgens naar een spiegel aan de muur achter het doek, wrijft langzaam over de spiegel tot het woord ‘altera’ (de vrouwelijke vorm van alter = ander) tevoorschijn komt. Dan schrijft ze op een wand, met potlood: Het pad van de vrouw is met scherven geplaveid, en legt glazen plaatjes in een diagonaal op de grond neer, ‘waarop ze heel bewust niet trap’, schrijft Buursma (1978, p.97).
Tot slot verschijnt Paci op het balkon en rukt het parelsnoer van haar hals.
In de discussie na afloop blijkt de symboliek van deze ‘poëtische performance’, zoals Buursma het noemt, niet voor iedereen duidelijk. (1978, p.97) Snap ik! Dus, wat betekende dit nou allemaal?