Foto gevonden op Wikimedia.
In haar performance vat Anna Paci de versnippering van haar leven als én echtgenoot én moeder én kunstenaar samen, zo legt Hedy Buursma uit (feministische kunst internationaal, 1978, p.97; zie ook aflevering 296).
Haar symboliek is echter zo geheel eigen, dat niet iedereen in het publiek direct begrijpt wat de bedoeling kan zijn. Er is blijkbaar geen instant-herkenning. Buursma doet een poging. Een beschrijving van de performance zelf staat in aflevering 296.
De labyrintachtige ketting, gevormd door geprojecteerde dia’s van parels, moet Paci’s gevoelens van onderdrukt worden voorstellen. Het borduren met naald en verf staat voor het feit dat haar vrouwelijke creativiteit minder gewaardeerd wordt dan de mannelijke, aldus Buursma. De glazen plaatjes waar Paci omzichtig omheen loopt symboliseren pijn lijden en vertrapt worden. De spiegel staat, natuurlijk, symbool voor het mooi moeten zijn, terwijl het onthullen van het woord ‘altera’ op de spiegel de wetenschap laat zien dat achter die vergankelijke schoonheid een vrouw schuilgaat met een eigen identiteit en creativiteit. (1978, p.97)
Dan waren er nog de kinderstemmen op de taperecorder: een symbool voor het min of meer opgedrongen moederschap. De balkonscène, het afrukken van de parelketting, ten slotte staat voor het zich bevrijden van al die gevoelens die ze in de performance heeft gesymboliseerd. (1978, p.97)
Bij navraag, in de discussie na de performance, blijkt dat Paci met het parelsnoer eerder de link met het moederschap legt: paarlen ofwel paarlenmoer ofwel, in het Engels: mother of pearl. Een parelsnoer kapot rukken ziet Paci dus als afwijzing van het moederschap. Ook het borduren met naald en verf is meerlagig. Buursma dacht aan de symbolisering van de onderwaardering van de vrouwelijke creativiteit, maar Paci ziet het ook als een handeling waarin zij de vrouwelijke en mannelijke creativiteit op één niveau wil brengen.
Was zoiets duidelijker geworden als Paci een verhaal had gemaakt in plaats van een beeld, in de vorm van deze performance? Doet het er iets toe hoé duidelijk deze performance wordt voor het publiek, gaat het misschien alleen om het (groei)proces van de kunstenaar? En wat valt er eigenlijk te genieten, voelen, identificeren voor het publiek? Buursma laat al deze vragen lopen, ze vertelt daar niets over. Ik zou wel willen weten hoe het was om erbij te zijn: zou ik daar vol met vragen zitten, ontroerd zijn geraakt, me hebben verveeld of geërgerd? Ik zal het nooit te weten komen.
