Foto gevonden bij De Appel.
Een performance van een heel ander kaliber dan dat van Anna Paci (zie afleveringen 296-297) is die van Betsy Damon, de volgende op het lijstje van Hedy Buursma in haar artikel Performance, video, film (feministische kunst internationaal, 1978, p.97-98).
De trouwe lezers van dit feuilleton denken nu: hé, maar die naam komt mij bekend voor. Klopt! Deze performance is uitgebreid besproken in de afleveringen 278-279, over de The 7000 Year Old Woman, en uitgevoerd op 6-12-1978 in de ruimte van het PIAC in Amsterdam.
Dus ga ik meteen door naar Ulrike Rosenbach, óók vaker genoemd in dit feuilleton (afleveringen 145, 156 en 295). Rosenbach is de derde kunstenaar die Buursma noemt. Rosenbach voert Salto Mortale (8-12-1978) uit in de ruimte van het PIAC in Amsterdam. Bij haar performance speelt de videomonitor een grote rol, schrijft Buursma. (1978, p.98)
Rosenbach, gekleed in een zwarte blouse en broek met daarover een zwarte rok met belletjes aan de zoom, schommelt heen en weer op de schommel die aan het plafond bevestigd is. In haar handen houdt ze een videocamera. Ze richt de camera op twee afbeeldingen boven haar: de Madonna, een schilderij van Stefan Lochner, en de Palestijnse vrijheidsstrijdster Leila Khaled, maar ook op zichzelf. (1978, p.98)
Het publiek ziet op twee monitoren afwisselend de gezichten van de Madonna, van Leila Khaled en van Rosenbach. Het gezicht van Rosenbach is afwisselend van veraf en dichtbij te zien. De kunstenaar schommelt in deze performance tussen twee uitersten. Aan de ene kant de irreële en passieve Madonna die gelaten haar lot ondergaat omdat zij, uitverkoren door een ‘goddelijke wil’, de mensheid moet helpen verlossen. Het andere uiterste is de werkelijkheid van de actieve vrijheidsstrijder die met de dood voor ogen bewust haar lot in eigen handen neemt om haar volk te helpen. (1978, p.98)
‘Ulrike Rosenbach wijst beide mogelijkheden af’, aldus Buursma (1978, p.98), maar vertelt er niet bij waar zij die wijsheid vandaan heeft.
Na ongeveer een kwartier schommelen gaat Rosenbach ondersteboven aan de schommel hangen, waarbij de rok met belletjes over haar hoofd heen valt … (1978, p.98)
