Of is er iemand in de buurt om een brandblusser te hanteren? De foto laat daarover niets los en die foto is alles wat ik op dat moment heb. Al ligt Abramović daar niet alleen op dat stalen frame met die brandende kaarsen onder haar. Welnee, er moet minstens een fotograaf bij zijn en/of een interviewer die gaat schrijven over de performance. Er is in ieder geval iemand die kán ingrijpen als het mis zou gaan.
Maar, en zo kom ik weer bij die ene vraag uit aflevering 1: Waarom doet zij dit?!?
Ik staarde nog lange tijd naar de foto. Zoiets dóe je als je verbijsterd ben, ik wel tenminste. Alsof je het antwoord krijgt door je ogen in die foto te boren, door elk hoekje van het beeld af te speuren en je vraag naar het waarom ervan door je hoofd te laten echoën.
————————————————————————————————–
Het is tijd om de ‘echte’ foto te laten zien (mocht je deze nog niet kennen). Helaas is het wel een andere dan die ik zag, dus iets anders dan beschreven in aflevering 2. De ‘mijne’ stond in The New York Times en was gemaakt door Tony Cenicola. Ik kan de foto niet meer terug vinden op internet, dus waarschijnlijk schend ik rechten als ik het exemplaar uit mijn archief plaats. Met de bijgaande link kom je bij dezelfde performance, zie je Abramović op een ‘bed’ met kaarsen liggen. De foto is gemaakt ten tijde van Seven easy pieces (9-15 november, 2005), waarbij ze een aantal performances ‘reenacts’: opnieuw uitgevoerde performances uit de jaren 1960 en 1970 van haarzelf en anderen. De link om bij de foto te komen: https://www.guggenheim.org/exhibition/marina-abramovi-seven-easy-pieces.
