Het grappige is dat tijdens de tentoonstelling van die omgekeerde pispot, met daarop de handtekening ‘R. Mutt’, niemand het ding te zien kreeg!
Van 10 april tot 6 mei 1917 stond het wel op de tentoonstelling, maar achter een gordijntje. De meerderheid van de organisatoren weigerde het ding ten toon te stellen, vandaar dit vreemde ‘compromis’.
Na de tentoonstelling maakte Alfred Stieglitz er een foto van, de enige, en vervolgens verdween het ding voorgoed.
Dus hoe kreeg een omgekeerde pispot dan toch al die aandacht?
Er werd druk over geschreven, bijvoorbeeld door recensent Gustav Kobbé, die blijkbaar wél achter het gordijntje had gegluurd. Of misschien kreeg hij een preview en had hij álle ingezonden werken kunnen bekijken? Kobbé schrijft in zijn recensie over ‘fountain’, maar dat komt omdat het niet netjes was om het woord ‘urinoir’ te gebruiken. De beschrijving wordt overgenomen door anderen en na een poosje staat de pispot bekend onder de titel Fountain.
Een andere recensent was Louise Norton. Ze schrijft een fris en scherp artikel, getiteld Buddha of the Bathroom. Hier vind je de Engelse versie en hier de Nederlandse (ik heb het zelf uitgetypt en vertaald, dus mogelijk zitten er wat taal-, vertaal- en typefouten in).
Hoewel het publiek op de dagen van de tentoonstelling het hele ding dus niet te zien krijgt, zijn alleen al de verhalen over Fountain ruim voldoende voor een hoop ophef. En Marcel Duchamp, de zelfbenoemde ‘uitvinder’ van dit werk, doet daar vrolijk aan mee.
Maar ja, hij was helemaal niet de inzender van Fountain…