Susan Mogul (1949) is een echte videoartist. Ze heeft zich flink kunnen uitleven als deelnemer aan de Woman’s Building vrouwengroep in Los Angeles, in 1974 opgezet door Judy Chicago (zie afleveringen 110-111 en 280).
Mogul was in 1973 al actief met video, dus vijf jaar voordat Feministische Kunst Internationaal plaatsvond. In haar eerste video’s valt haar gevoel voor humor op, ook bij haar collega’s uit de kunstwereld: ‘Susan, je bent zo grappig’. Als ze in 1976 piekert over hoe het nu moet als ze het niet zal maken als kunstenaar, wat er gebeurt als ze haar ogen verliest, pakt ze de ‘tip’ van haar collega’s op om een ‘back-up carrière’ als stand-upcomedian te gaan opbouwen. In de video die ze vervolgens maakt, Big Tip, Back Up, Shut Out, probeert ze een paar grappen uit bij een ingebeeld publiek met – natuurlijk – haar ogen stijf dichtgeknepen.
Haar eerste video was Dressing Up. Lucy Lippard schrijft daarover: ‘De zeer grappige videoverhalen van Susan Mogul, waarin ze overgaat van ontkleed naar gekleed en daarbij herinneringen ophaalt over de geschiedenis van elk kledingstuk’ (From the center, feminist essays on women’s art, Dutton, New York, 1976, p.102).
De tweede video die ze maakt, Take Off, is ontstaan in 1974 in haar studio in Los Angeles. Deze video is getoond bij Feministische Kunst Internationaal. Mogul onderzocht tijdens de Feminist Studio Workshop, onderdeel van de Woman’s Building, de representaties door mannelijke kunstenaars van hun seksualiteit en vergeleek dit met die van vrouwelijke kunstenaars. Haar model voor het mannelijke perspectief werd Vito Acconci (1940-2017), en dan vooral de video Undertone, uit 1972.
Op die video zie je Acconci zittend in net zo’n simpele setting aan een houten tafeltje als Mogul in haar Take Off. Hij zit dicht tegen de tafelrand aan, ogen neergeslagen, constant pratend (hij schijnt een erotisch verhaal te vertellen) en heen en weer bewegend. Volgens Mogul moeten zijn bewegingen de indruk wekken dat hij zit te masturberen. Haar video Take Off is ‘mijn ultieme reactie en commentaar op Acconci en een uitdrukking van mijn seksualiteit’.
Ik moet zeggen, de video van Mogul is een stuk leuker en interessanter dan de video van Acconci. Zij reageert op zeer creatieve wijze op het werk van Acconci met een geheel eigen performance. Die aanpak vind ik bovendien veel meer inspirerend dan Abramović’ re-enactment van een ander werk van Acconci, Seedbed, in haar Seven Easy Pieces (zie aflevering 83).
Bron video’s en tekst Mogul, naast haar eigen site: Video Data Bank, waar helaas steeds maar kleine stukjes van Moguls video’s te zien zijn.
NB. In De Appel, te Amsterdam, vonden performances plaats en waren er video’s en films te zien van 29 november 1978 tot 31 januari 1979, als onderdeel van de museumtentoonstelling Feministische Kunst Internationaal (feministische kunst internationaal, 1978, p.97). De performances zijn besproken in de afleveringen 296-303. In de komende afleveringen volgt een verzameling video’s.
