Foto gevonden de Womanhouse site.
Moeten vrouwelijke kunstenaars een eigen kunstwereld creëren en de patriarchale kunstwereld links laten liggen? Voor de SVBK-vrouwen die de tentoonstelling Feministische Kunst Internationaal organiseren is dat een serieuze overweging (zie aflevering 333). Zij denken dat in een eigen kunstcircuit vrouwelijke normen centraal kunnen staan.
Wat zijn dan die vrouwelijke normen?
Blijkbaar zoiets als ‘anti-hiërarchisch’ en ‘doordrongen van saamhorigheid’, want dat noteert Ingelies Vermeulen uit de notulen van de SVBK, evenals dat de SVBK-vrouwen ‘distantie van de hanerigheid’ van de mannenwereld willen. (Feministische kunst een (on)haalbaar ideaal?, 2006, p.183.)
De SVBK-vrouwen halen hun inspiratie voor die ideeën uit Amerika, waar de oprichting van speciale Women’s Art Centers een feit is. Een aantal SVBK-vrouwen pleit voor het oprichten van een vrouwenkunsthuis, een plek waar alle kunst van alle vrouwelijke kunstenaars getoond kan worden, zo schrijft Vermeulen (2006, p.183).
Dit doet mij denken aan de Woman’s Building (zie aflevering 110), opgericht door Judy Chicago, en het eenjarige grootschalige samenwerkingsproject Womanhouse, Los Angeles, 1971 (zie afleveringen 145, 217, 263-264, 280), waaraan studenten (v), de kunstenaars-docenten Judy Chicago en Miriam Schapiro, en een aantal plaatselijke (LA) kunstenaars (v) van naam en faam meewerken.
Maar alle mooie ideeën ten spijt vormt het criterium van kwaliteit een splijtzwam in de SVBK. Er zijn natuurlijk kunstenaars (v) die met hard werken een plek hebben veroverd in de bestaande kunstwereld. Zij voelen er niets voor om met ‘te amateuristische kunst te exposeren en zich alleen nog maar te bewegen in een aparte kunstscène’, aldus Vermeulen (2006, p.183-184).
