Foto gevonden bij The Art Stack.
De leden van de Stichting Vrouwen in de Beeldend Kunst (SVBK) ontwikkelen in de aanloop naar de tentoonstelling Feministische Kunst Internationaal ‘een groot wantrouwen’ naar elkaar (zie ook aflevering 334). De professionelere kunstenaressen hebben geen zin te investeren in de minder professionele leden, en daarnaast bekijken de kunstenaressen de kunsthistorici – die zich ook inzetten voor de verspreiding van het feministisch gedachtengoed – met argwaan. (Ingelies Vermeulen, Feministische kunst een (on)haalbaar ideaal?, 2006, p.184.)
Dit wantrouwen, deze argwaan is tegen alle verwachtingen van de SVBK in. Als de professionelere kunstenaressen hun kennis en kwaliteiten niet in dienst stellen van de anderen, waar blijf je dan ‘met je feministische of emancipatorische beweging? Waar blijf je met je solidariteit?’, noteert Vermeulen uit de SVBK-notulen. (2006, p.184)
De activiteiten en belangen van beide beroepsgroepen – kunstenaars en kunsthistorici – blijken ver uit elkaar te lopen. De kunstenaars verzetten zich tegen de theoretische aanpak van de kunsthistorici. In de catalogus feministische kunst internationaal wordt het belang van solidariteit benadrukt, eventuele kwaliteitscriteria worden niet besproken. Een grote groep vrouwelijke kunstenaars vreest beoordeling op vrouw-zijn en feministische opvattingen. Zonder kwaliteitsnormen voelen ‘zij zich bedreigd in hun moeizaam veroverde status als professionele kunstenaar’, aldus Vermeulen. (2006, p.184)
Veel vrouwen blijven bij voorkeur zo ver als maar mogelijk is weg van vrouwenproblematiek in hun kunstwerken. Zij willen juist laten zien dat het werk van vrouwen zich kan meten met dat van mannen. De bevestiging van het oude vooroordeel, dat vrouwen er als hobby een beetje bij schilderen, is het schrikbeeld dat opdoemt door mogelijk gebrek aan kwaliteit in de tentoonstelling Feministische Kunst Internationaal. (2006, p.184)
Kunstenaars (v) krijgen dan misschien minder kansen, ze zien daar zelf geen reden in om een eigen subcultuur te beginnen. Ze willen beoordeeld worden op hun werk en niet op hun vrouw-zijn. Maar de samenstellers van de tentoonstelling willen laten zien wat zij onder feministische kunst verstaan, voor een breed publiek, om iedereen een spiegel voor te houden, een spiegel met de boodschap: wees je bewust van je eigen positie in de maatschappij en de (on)mogelijkheden voor vrouwen. (2006, p.185)
De tentoonstelling zelf heeft aan belangstelling geen gebrek. Er is ophef en rumoer, er zijn recensies in dag-, week- en maandbladen, er zijn ingezonden brieven, er zijn (soms heftige) discussies naar aanleiding van Feministische Kunst Internationaal. Honderden bezoekers per dag komen op de tentoonstelling af, mede dankzij al dat rumoer.
Maar hoe was het nou eigenlijk om op die tentoonstelling rond te lopen?
