Als je ervan uitgaat dat de kunstenaar Marcel Duchamp het urinoir heeft ingezonden en gesigneerd met R. Mutt, dan is dat helemaal niet zo’n logisch uitvloeisel van Dada.
Hoezo denk ik dat? Dan moet ik even iets dieper ingaan op Dada.
De Dada-beweging ontstond na de Eerste Wereldoorlog. Volgens Hubert van den Berg, en hij kan het weten, want hij heeft Dada tot op het bot bestudeerd (zie zijn boek Dada. Een geschiedenis, 2016), begon het met Dada in het voorjaar van 1916 in Zürich. Berlijn volgde twee jaar later ‘en vervolgens’, zo schrijft Van den Berg in zijn inleiding, ‘in de vroege jaren twintig, van Amsterdam tot Zagreb, van Parijs tot Praag, van Tbilisi tot Tokio en van New York tot Santiago de Chile’.
Maar al snel na de wapenstilstand in 1918 valt de Dada-beweging uiteen. Ze is dus in feite van korte duur geweest, zoals vele avant-gardistische bewegingen voor en na Dada. De beweging was heftig en ingrijpend, maar kort. Het sudderde wel nog héél zachtjes hier en daar door, tot na de Tweede Wereldoorlog Dada herontdekt wordt.
In 1951 verschijnt de eerste naoorlogse dadabloemlezing en in de jaren erna is er regelmatig belangstelling voor de oude Dada-beweging, bijvoorbeeld in de vorm van tentoonstellingen, publicaties, de memoires van dadaïsten en heruitgaven van dadaïstische geschriften.
En dan gebeurt er iets bijzonders en tegelijkertijd zeer menselijks.
