Degenen met macht op het gebied van maatschappelijke positie en gender, die over kunst schrijven, kunst tentoonstellen, over kunst publiceren, en kunstprijzen uitdelen, hebben systematisch gewerkt aan de voortzetting van de mannelijke dominantie in deze tak van sport, aldus Parker en Pollock* (zie ook aflevering 340). Tegenwoordig zou je toevoegen dat het gaat om witte middenklasse mannen, want het was in feite maar een klein groepje in vergelijking met de rest van de mensen op de aardbol.
Die macht toont bijvoorbeeld de jury van de Arts Council of Great Britain (tegenwoordig Arts Council England) in 1980. Vrouwelijke kunstenaars willen, vragen en eisen dat vrouwen gelijkelijk delen in de toekenning van subsidies en prijzen aan kunstenaars. De voltallige jury, een mannenbolwerk, maakt er geen geheim van dat ze vrouwelijke kunstenaars buiten beschouwing laten. Een van de mannen verklaart: ‘dit ding (verwijzend naar de deelname van vrouwen) is veel te ver gegaan en het is tijd dat een halt toe te roepen’, waaraan hij als verklarende factor toevoegt: ‘vrouwen hebben onvoldoende diepgang om kunstenaar te zijn’.*
Het zijn dit soort meningen en vormen van gedrag die feministen in de vrouwenkunstenaarsbeweging enorm veel heeft gekost. Échte kosten, economisch en persoonlijk. Er is dus geen sprake van een academische kwestie. Vrouwen die zich verdiepen in vrouwen uit het verleden, hebben niet alleen maar het doel om zaken recht te zetten en te zorgen voor passende historische erkenning. Het gaat om het feit dat de materiële positie en de kunstpraktijk voor vrouwelijke kunstenaars onzeker is.*
Natuurlijk is het voor elke kunstenaar lastig om rond te komen van het eigen werk en/of erkenning te krijgen en een reputatie op te bouwen. Maar voortdurende discriminatie van vrouwen op alle niveaus van subsidieverlening, het verkrijgen van (andere vormen van financiële) ondersteuning, mogelijkheden tot exposeren en het verkrijgen van opdrachten, maakt het leven van vrouwelijke kunstenaars dubbel extra moeilijk en kwetsbaar.*
De foto bij deze aflevering hoort bij een artikel over de situatie van vrouwelijke kunstenaars anno 2019. Er blijkt in veertig jaar zo goed als niets veranderd.
