Foto van site kunstenaar.
Een van de belangrijkste kwesties die Parker en Pollock in Engeland signaleren is het gebrek aan systematische aandacht voor het werk van vrouwelijke kunstenaars door kunstcritici uit eigen land (zie ook aflevering 341).
Deze kwestie speelt natuurlijk ook in andere landen, zoals eerder in dit feuilleton aan bod is geweest. Denk aan Nederland, Amerika, Frankrijk, Duitsland enzovoort. Maar goed, Parker en Pollock beperken zich tot het Verenigd Koninkrijk.
Wat ook node gemist wordt zijn mensen die de feministische positie kunnen overbrengen, die feministische kunst kunnen uitleggen aan het publiek. Uit ervaring blijkt dat de dominante vorm van kennis over kunst wordt geleverd door geschreven teksten.*
Mary Kelly (zie over haar afleveringen 145 en 217) schrijft bijvoorbeeld dat kunstenaars over het algemeen beweren dat de catalogus belangrijker is dan de tentoonstelling. De catalogus geeft specifieke duurzaamheid aan het tijdelijke evenement, een authentiek ding in de vorm van een historische getuigenis. Samen met kunstboeken en kunsttijdschriften zijn tentoonstellingscatalogussen de belangrijkste manieren om van afbeeldingen van kunstwerken te genieten, en ze, op een bepaalde manier, te bezitten.*
De schaarste aan geschriften over feministische kunst, en het feit dat áls er wat verschijnt het niet echt opvalt in publicaties (kleine oplage, eenmalig of kortlopend), heeft feministisch werk onzichtbaar gemaakt. Meestal schrijven kunstenaar zelf over feministische kunst, de enige manier om de schaarste aan kritieken enigszins op te vangen. De vrouwelijke kunstenaars zijn de verdediger van hun eigen werk, de curator van hun eigen tentoonstellingen, de catalogus samensteller, redacteur en uitgever, en nemen zelf het eigen werk of het werk van vrouwelijk collega’s op (foto, film, video).*
Met hun boek doen Parker en Pollock een duit in het geschriftenzakje: hun bijdrage aan het zichtbaar maken van de feministische kunstenaar.*
