De kwestie die het vrouwenkunstenaarscollectief The Women’s Workshop of the Artists’ Union aanroert in hun statement is het kunstenaarsisolement (zie aflevering 343). Dit heeft volgens Roszika Parker en Griselda Pollock twee kanten:
- door de mythe van individuele creativiteit staat elke kunstenaar er alleen voor, wat in de praktijk niet alleen tot het isolement van kunstenaars leidt, maar ook tot uitbuiting;
- de specifieke ervaring van vrouwen dat zij afgesneden zijn van elkaar en van publieke erkenning als kunstenaar.*
De samenwerking in het vrouwenkunstenaarscollectief is een reactie op deze beperkingen en is tegelijkertijd een progressieve kritiek erop, aldus Parker en Pollock. En natuurlijk staan zij niet alleen, want sinds 1970 nemen feministische kunstenaars in Europa, Noord- en Centraal-Amerika, Australië en elders het initiatief tot collectieve projecten. Ze organiseren tentoonstellingen met alleen werk van vrouwen (all-women exhibitions) en laten zich zien op allerlei andere culturele en politieke terreinen.*
In New York bijvoorbeeld formeren vrouwen in 1970 een Ad Hoc Committee of Women Artists, om te protesteren tegen de magere 5 procent deelnemende vrouwen in het Whitney Museum of American Art: dat moet naar 50 procent!* Louise Bourgeois is overigens ook bij deze Whitney-demonstratie (zie aflevering 135). Het gaat om de tentoonstelling 1970 Annual Exhibition: Contemporary American Sculpture, waarin zo goed als geen vrouwelijke kunstenaars zijn opgenomen.
Andere protesten leiden tot de formatie van Women in the Arts, die een all-women exhibition organiseert getiteld Women Choose Women. De tentoonstelling vindt plaats in het New York Cultural Centre in 1973.
Deze video is van de tentoonstelling Women Choose Women, Again, die plaatsvond in 2014. Vele kunstenaars die in 1973 meededen aan Women Choose Women doen nu weer mee en een aantal wordt geïnterviewd.
