Roszika Parker en Griselda Pollock gebruiken de pamflettekst van Monica Sjöö (zie aflevering 346) om te wijzen op een tactisch protest in de vroege jaren 1970.*
Het overheersende fundamentalisme van formalistische abstractie viert hoogtij in die jaren en veel vrouwelijke kunstenaars … wel … ze vonden het een onbevredigende manier van werken. De Amerikaanse Judy Chicago worstelt daar ook mee: ‘Ik moest onder ogen zien dat mijn werk onmogelijk op de juiste waarde geschat kon worden in de mannelijke kunstwereld met de formalistische waarden’ (zie aflevering 109).
De kunstbewuste makers van kunst, zoals de filosoof Jerrold Levinson het noemt in Defining Art Historically (1990, zie ook afleveringen 44 en 107), zitten volgens Judy Chicago te vast in traditionele geformaliseerde manieren van doen. Ze vindt het tijd voor de nieuwe menselijke dimensie, voor het loskomen van die geformaliseerde tradities van techniek, formaat, grootte, kleur, lijn, vorm, textuur, perspectief en materialen. Voor haar is het de hoogste tijd om de eigen ervaringen en gevoelens niet meer te negeren, maar te betrekken bij het werkproces van de kunstenaar én bij het bekijken van een kunstwerk door het publiek, aldus Chicago. (Zie ook afleveringen 112-113.)
Het tactische protest tegen de orthodoxie van de formalistische abstractie, heeft in Engeland een krachtige impact op de revival van het figuratieve schilderij, aldus Parker en Pollock. Toch is die positie niet ongecompliceerd, schrijven de twee kunsthistorici, omdat figuratieve kunst belast is met een geschiedenis van betekenissen, toepassingen en associaties.*
Wat is het probleem dan?
