Afbeelding gevonden bij Vice.
De onvriendelijke commentaren in het gastenboek bij de expositie Womanpower (zie aflevering 350) zijn volgens de kunstenaars niet zozeer een aanval op de tentoongestelde kunstwerken, maar meer een reactie op de vrouwenbeweging, aldus de auteur in het feministische tijdschrift Spare Rib (1973, no.12, p.19, zie ook aflevering 349).**
Deze auteur is daar niet zo zeker van. ‘We zijn allemaal zo gewend geraakt aan het idee dat een kunstwerk een kruising is tussen amusement, beursobligaties en iets heiligs, dat veel mensen eigenlijk gewoon beschaamd en verward raken door de vrijmoedige politieke en emotionele aard van de schilderijen van de vrouwen’, schrijft ze. Volgens haar is polemische kunst zo’n rariteit in Engeland dat het publiek ver buiten de comfortzone wordt geduwd en afwerend reageert.**
Kunst moet esthetisch genoegen leveren en vermaak en zeker geen vrouwenbewegingszaken uitdragen. ‘We zijn gewend aan indoctrinatie in de reclame en zeker niet in kunst’, aldus de auteur. Maar het is volgens haar niet vreemd dat polemische kunst zo zelden voorkomt, het is namelijk een van de meest moeilijke kunstvormen. Als een boodschap overtuigend moet worden overgebracht in tweedimensionale beelden, dan is het uiterst lastig om clichés te vermijden.**
Het gevaar van clichés wordt volgens de auteur goed geïllustreerd door het werk van Monica Sjöö God giving birth (zie afbeelding bij aflevering 346), een schilderij waarop een vrouw een kind baart. Het is zeker geen clichéafbeelding, aldus de auteur, maar het wordt verkeerd begrepen. Pas als je tot je laat doordringen wat voor ideeën allemaal achter een matriarchale god zitten (bijvoorbeeld door te lezen wat Sjöö er zelf over schrijft), begrijp je hoe sterk het symbool is in het schilderij. Maar ja, zo schrijft de auteur verder, schilderijen laten afbeeldingen zien en geen argumenten, waardoor er mensen zijn die er godslastering in zien.**
Ze beschrijft ook de openbare bijeenkomst (genoemd in aflevering 349) die de kunstenaressen organiseren om de bezwaren van het publiek op hun werk te bespreken en de kwesties die door de tentoonstelling zijn ontstaan over vrouwen en kunst. Dat blijkt een hilarische boel te zijn geweest…**
