Afbeelding gevonden bij de National Library of Australia.
‘De cultuur is gecreëerd door mannen voor mannen, en vrouwen ploeteren aan de rand ervan’, zo schrijft Liz Moore in 1971 in haar statement Artists connected with the women’s liberation movement (zie ook aflevering 352; NLA).
De algemeen aanvaarde mythe in de tijd dat Moore haar statement schrijft, dus een mythe die ook voor vrouwen heel vanzelfsprekend is, sluit vrouwen uit van de mainstream. De mythe houdt ze aan de kant. (Moore, 1971, NLA)
Hoe luidt die mythe dan?
De overtuiging is dat vrouwen een bewijsbaar gebrek aan talent hebben, zodanig dat ze onmogelijk zwaargewichten in de kunst (of op welk terrein dan ook) kunnen worden. Aangezien vrouwen deze overtuiging hebben geïnternaliseerd en ernaar handelen, is het moeilijk om anders naar zichzelf te kijken. Bovendien levert de strijd tegen deze mythe een vloed aan discriminatie en vijandigheid en minachting op. (Moore, 1971, NLA)
Het is uiterst menselijk om de minder moeilijke route te nemen, om schouderophalend ‘ik kan het toch niet’ te zuchten. Het is gewoon gemakkelijker te geloven dat je niet in je hebt wat nodig is om deel uit te gaan maken van die mainstream. En zo wordt vanzelf waar wat je denkt en creëer je uiteindelijk niets meer. Wat niet helpt is dat vrouwen vaak worden gedwongen tot een oneigenlijke keuze tussen kunstenaarschap en huwelijk plus ouderschap – een keuze die niet geëist wordt van mannelijke kunstenaars. (Moore, 1971, NLA)
De rol van vrouwen in de kunst is dat van het model geweest, de vrouw als het geïdealiseerde object; of de vrouw die kookt en schoonmaakt terwijl de meester creëert; of de minnares die beide rollen combineert. (Moore, 1971, NLA)
Maar er zijn dingen aan het veranderen. Dit is al aan bod geweest in aflevering 346, dat vrouwen uit hun isolement komen/elkaar opzoeken, gaan samenwerken, zelf exposities regelen en op weg zijn naar een nieuwe visie en nieuw bewustzijn.
