Afbeelding gevonden bij de National Library of Australia.
Het tweede artikel in het pamflet Towards a Revolutionary Feminist Art is geschreven door Pat van Twest en draagt de titel Women together (Van Twest, 1971, NLA).
Pat houdt niet van hoofdletters typen en ze doet niet mee aan de taalkundig afspraken op het gebied van interpunctie, er is geen punt of komma te bekennen in haar stuk. Ze houdt ook niet van ‘gezeur’ over de afwezigheid van vrouwen in de kunsten als gevolg van onderdrukking. Misschien vonden vrouwen die kunsten gewoon niet de moeite waard. Bovendien, zo mijmert ze, als vrouwen de plaats van mannen hadden gehad, dan zouden ze niet alles van de andere sekse afgeschreven hebben als waardeloos. (NLA)
Pat vindt het tijd om in lachen uit te barsten. De revolutie van vrouwen is de ultieme absurditeit en dat is precies het punt waar de kunst van vrouwen begint. Niet om in grote zalen op te hangen, op het toneel uit te voeren, het te publiceren of het in de goede kranten te laten recenseren. Nee. (NLA)
Pat schrijft: ‘onze kunst moet onze levens zijn, ondergronds en groovy en onaantastbaar, het moet alle bourgeois concepten en gevestigde respectabiliteitsspelletje weigeren die vrouwen zo netjes op haar plaats houden … een leven vol creatieve energie IS kunst’. (NLA)
Had Pat toch nog een páár hoofdletters gebruikt.
Vervolgens bevat het pamflet een lang stuk van Ann Berg en Monica Sjöö, een hartenkreet over de positie van vrouwen, maar ook een met hoofdletters geschreven: Fuck Your ‘Objectivity’ And Your Middle-Class Culture! En: dat vrouwen zijn grootgebracht in een leven vol leugens. Het is daarnaast een belofte dat vrouwen gaan voor nieuwe trots, zusterschap en het bereiken van een andere wereldvisie. (NLA)
Verder gaan de vrouwen in het pamflet vooral in op de herontdekking van godinnen, oervrouwen in Afrika, de vrouw als eerste creator, namelijk van nieuw leven, en de verwerpelijkheid van de bestaande dominante bourgeoisie/kunstwereld die voornamelijk wordt bevolkt door mannen. (NLA)
Op de laatste pagina van het pamflet dicht Monica Sjöö lyrisch over de vrouw en noemt Henry Miller en Ramakrishnan ‘a fart on the surface’. Ze is niet geïnteresseerd in deze scheten op het oppervlak, ze is op zoek naar de vrouw: ‘Where are you?’
