De vrouwenbeweging staat bekend om haar pluralisme. Jaaa, vrouwen zijn net mensen. In aflevering 100 staat een kleine opsomming van de diverse stromingen en richtingen. In het Engeland van de jaren 1960-80 waaraan is dat natuurlijk niet anders.
Terwijl Monica Sjöö en haar medestrijders zich richten op figuratieve kunst, godinnen en mythen (zie afleveringen 349-356), kiezen andere vrouwen ervoor deel uit te maken van de Artists’ Union, zo schrijven Roszika Parker en Griselda Pollock in hun introductie bij hun boek, getiteld Fifteen years of feminist action: From practical strategies tot strategic practices.*
In 1971 brengt de tentoonstelling Art Spectrum in Alexandra Palace (een enorm Victoriaans gebouw in Londen waar allerlei activiteiten plaatsvinden) veel kunstenaars, vrouwen en mannen, samen. Op deze grote expositie wordt iets gemeenschappelijks van de kunstenaars duidelijk: hun slechte economische situatie en isolement.*
Uit de discussies die daarop volgen valt het besluit om de Artists’ Union op te richten. Dat gebeurt in 1972. Vrouwen zorgen ervoor dat ze zich goed voorbereiden, want de Union in oprichting moet natuurlijk bemenst worden. Ze richten een vrouwenwerkgroep op en nemen grondig hun strategieën door. Ze zorgen ervoor dat ze kandidaten hebben voor alle functies in de vakbond en iemand om elke kandidaat te ondersteunen. Het werkt!*
Alle beoogde kandidaten worden gekozen. Op 29 april 1972 wordt de voorzitter van de vakbond gekozen: een vrouw; twee vrouwen worden gekozen voor het secretariaat; een vrouw komt in de ledengroep. Het feit dat vrouwen een aantal sleutelposities innemen, is voor iedereen een verrassing, zo memoreert Elona Bennet, een van de oprichters.*
Heel kort daarop, in de constitutie van 9 mei 1972, bekrachtigt de vakbond de oprichting van een Women’s Workshop.*
