Sergej Diaghilev heeft in het mondaine Londen van 1918 een geweldig succès de scandale met zijn voorstelling, waaronder de Ballet Russes, in de kringen van de chic. Tom Wolfe schrijft dat in zijn boek Het geschilderde woord (1982, p.28). En Picasso vaart mee op die roem dankzij zijn aandeel in de modernistische decors (zie ook aflevering 368).
Hij boft maar, die Picasso, want hij kan sinds zijn bijdrage aan de decors zijn armetierige zolderkamertje inruilen voor het Savoy Hotel en zich in de mooiste kleren steken. In rokkostuum gaat hij naar de beste feesten en wordt flink vooruit geholpen met zwaar geadverteerde tentoonstellingen van zijn schilderijen. Hij ontwikkelt zich tot societyheld – wat hij, de mythe van de bejaarde kluizenaar ten spijt – tot na zijn zeventigste is gebleven, weet Wolfe te vertellen (1982, p.28) en beschrijft het nogal beeldend als volgt:
‘Terug in Parijs vertoonde de nieuwe Picasso zich in het theater met glacéhandschoenen, wandelstokjes, hoge hoeden, capes en smokings, en telkens als hij in de foyer om zijn as wervelde om een van zijn dekselse nieuwe vrienden aan te schieten zag je de zijden voeringen flitsen…’ (1982, p.28).
En Picasso ging niet ten onder, zoals zovelen na een korte periode van roem, integendeel. Zijn rijkdom neemt fabelachtige proporties aan en hij brengt het tot ‘de gewijde status van Picasso, tot het voetstuk waarop hij, rond 1950, op alle niveaus, van kunstvakblad tot ochtendkrant, gehuldigd werd als de schilder van de twintigste eeuw’, aldus Wolfe (1982, p.28-29).
Hoe dat komt? Grotendeels omdat Picasso als geen ander in staat is tot de spagaat van enerzijds de onverschillige vrije kunstenaar-bohemien spelen en anderzijds de frivole societylieveling. De bohemienwaarden weet hij keurig te bewaren tot de juiste kunstenaarskringen en zorgt ervoor dat hij in de kringen van de chic geen al te zwaar aangezet antiburgerlijke sentiment hanteert zodat hij soepel mee kan wervelen op de feesten.
