Foto gevonden bij we-ha.com.
‘In het Europa van de jaren twintig was de moderne kunst dus een ware rage’, schrijft Tom Wolfe in zijn boek Het geschilderde woord (1982, p.31, zie ook afleveringen 366-369).
Rijke, mondaine New Yorkers, zoals de Rockefellers en de Goodyears, zien hun soortgenoten in Londen genieten van de chique opwinding rond Pablo Picasso, André Derain, Henri Matisse (de linkjes gaan naar wikip.pagina’s) en de rest van de moderne kunstenaars. Ze besluiten dit alles voor eigen gebruik te importeren, aldus Wolfe en schrijft: ‘De moderne kunst arriveerde in de jaren twintig in Amerika niet als een revolutionair guerrillalegertje, maar als Standard Oil. Rond 1929 was ze er gevestigd, op grootse wijze geïnstalleerd in haar eigen bolwerk: het Museum of Modern Art.’ (1982, p.28-29)
Het MoMa dus, gevestigd in Manhattan in New York en onlangs nog in het nieuws met een geheel nieuwe aanpak qua tentoonstelling, ofwel, zoals ze het zelf noemen ‘our reimagined museum’. Opening 21 oktober 2019.
Maar het MoMA is geboren in de zitkamer van John. D. Rockefeller junior, weet Wolfe te vertellen, in de aanwezigheid van zijn (invloed)rijke vrienden. Al gauw zien ook grote commerciële maatschappijen de aantrekkelijkheid van de gevierde kunstenaars en gebruikt hun werk voor langdurige advertentiecampagnes. Maar het is ook de tijd van de marxisten, leninisten, stalinisten en trotskisten en zij weten uiteindelijk het genre Sociaal Realisme bij de kunstenaars af te dwingen. Van ongeveer 1930 tot 1941 stopt de uitvinding van alsmaar nieuwe ismen en wordt het Sociaal Realisme de stijl, om daarna spoorloos te verdwijnen, aldus Wolfe (1982, p.32-34).
In 1946 was de weg weer vrij … voor Theorieën…
Theorieën? Jawel. Volgens Tom Wolfe hét monument van de bloeitijd 1946 tot 1960. De Theorieën zijn prachtig, aldus Wolfe, en de abstract-expressionistische schilderijen uit die tijd, ja zelfs die van Jackson Pollock of Willem de Kooning, kunnen hier niet aan tippen. (1982, p.37)
