Feministo is niet het bewijs van moedeloosheid (zie aflevering 381), integendeel, zo schrijft Rozsika Parker. Feministo geeft waarde aan het thuiswerk van vrouwen en daagt daarmee de ouderwetse en ingebakken splitsing tussen ‘thuis’ en ‘werk’ uit.*
De Feministo-vrouwen verenigen aspecten waarvan verondersteld wordt dat ze onverenigbaar zijn. Ze brengen het particuliere, huishoudelijke en persoonlijke samen met politieke en sociale denkbeelden. Door thuisgemaakt werk tentoon te stellen, komt het huiselijke in de publieke ruimte, aldus Parker. Feministo verbreekt de eenzaamheid van het thuis zitten en geeft zin aan het geworstel met tijd en ruimte. Veel vrouwen werken aan de keukentafel, zij hebben geen studio, en ‘stelen’ tijd als de kinderen een poosje zoet zijn en het huishouden wel even klaar is.*
De Feministo-vrouwen bouwen voort op het werk van hun voormoeders. Net als de kunstenaars (v) in vroegere tijden, laat hun werk in vorm en inhoud een protest tegen dominerende patriarchale toestanden zien. De organisatie van hun werk, de postkunst, is een kritiek op de huidige waarden: elke vrouw reageert direct op het kunstwerk dat ze ontvangt, waarmee het onderscheid tussen maker en consument grotendeels verdwijnt. De collectieve basis van inspiratie wordt benadrukt, de beelden en ideeën zijn geen privé-eigendommen.*
Dat werkt goed, volgens Parker. Zij vindt de expositie op haar sterkst met werk van vrouwen die aan hetzelfde thema zijn gewijd: ‘Een ‘Black Magic’ doos opent het zicht op fragmenten van vrouwenlichamen. Een achteroverleunende naakt – het kunsthistorische beeld van de vrouw die het meest direct conflicteert met haar activiteit als kunstenaar – ligt in plaats van een ham op een bed van sla en tomaten. De uren die opgaan aan inkopen doen, koken en voeden, worden gesymboliseerd door rijen gebreide, aan elkaar geritste sandwiches, of een doormidden gezaagde pan met gehaakte bloemkool.’*
Het materiaal – kapot speelgoed, oude kleren, verpakkingsmateriaal, prullen – laten volgens Parker zien dat de vrouwen het moeten doen met wat voorhanden is. Soms is het ook een bewuste keuze tegen de complexe technologie die zich in de gevestigde kunstscene heeft genesteld.*
De technieken in Feministo variëren van schilderen, tekenen, collages, breien, haken en quilten. Het laat daarmee een rijke traditie zien in de (toegepaste) kunst door vrouwen. Toch blijft de toegepaste kunst iets dubbels houden …*
