Foto gevonden bij Artsy.
Een sculpturale vormgeving geeft Marie Yates niet genoeg ruimte (zie aflevering 387). Ze wil de tijd vangen in haar kunstwerken. Nu kan een sculptuur een compacte vorm van tijd materialiseren, maar Yates gebruikt tijd graag letterlijk. Ze wil dat elk deel opeenvolgend beschouwd wordt als deel van een samenhangend geheel.
Zo zijn haar Field Working Pieces verslagen van reizen, die ze op zo’n manier presenteert dat een analyse van het werkproces (ofwel het observeren) vervat is in het format van elk stuk. Ze is bij dit project vooral bezig met het overbrengen van haar relatie tot de context waarin ze zich bevindt. Van het begin af aan werkt Yates zeer gestructureerd en hogelijk georganiseerd. Ze ontwikkelt vandaaruit de categorieën Locatie, Dag en Procedure.*
Op haar eigen site vertelt Yates dat het Field Working Project in maart 1971 een galerie-installatieproject met dia’s bevat, bestaande uit documentatie en aantekeningen van haar reizen in het landschap van de West Country (Engeland). Het is een project van drie jaar en ze start haar reizen vanuit Londen. De schuur bij Buckfastleigh (in het Engelse graafschap Devon) van John Latham (1921-2006, pionier in de Britse conceptuele kunst) en zijn familie doet van tijd tot tijd dienst als basisplaats van haar reizen.
Het project bestaat uit dertien veldwerkdocumenten, zo schrijft ze zelf op haar site, en ze plant haar reizen uitgebreid. Ze doet onderzoek naar de omgeving, bestudeert plattegronden, gaat na op welke tijdstippen treinen en bussen rijden en speurt naar historische teksten. Ze wil afgelegen plaatsen buiten de gebaande paden ontdekken ‘waar elke aanwezigheid vluchtig en onopgemerkt zou zijn’. Later onderneemt ze vergelijkbare projecten met anderen in verschillende delen van Engeland, Wales en Schotland.
Bij de tentoonstelling Artists over Land in 1975 mag de bezoeker het werk van Yates ervaren in de vorm van 28 teksten die aan de muur zijn gehangen. De teksten volgen de omtrek van een rechthoek, zodat bezoekers worden aangespoord om aan boord te stappen van een ingebeelde reis die uiteindelijk terugkeert naar zichzelf. Tijdens die reis langs de teksten met de observaties van Yates, kunnen de toeschouwers de ervaringen transformeren naar hun eigen werkelijkheid. De volgende stap is dan dat de toeschouwers hun ervaringen kunnen nagaan aan de hand van het visuele bewijs van de reis: twee sets dia’s worden tegelijkertijd geprojecteerd om te suggereren dat ervaring en transformatie tegelijkertijd moeten plaatsvinden.*
Tot dat moment in de carrière van Yates vertoont de ideologie van haar werk nog steeds overeenkomsten met werk van meer bekende mannelijke kunstenaars, zo schrijft Crichton.* Ze noemt Richard Long (nog steeds in actie, recente tentoonstelling in de Pont in Tilburg, met keien, de link gaat naar zijn eigen site) en Hamish Fulton (met een eigen site, maar daar heb je een heel goede flash player voor nodig en die ga ik echnie downloaden). Beide mannen noemen zich ‘wandelend kunstenaar’.