Foto gevonden op site kunstenaar.
Marie Yates krijgt een helder zicht op de tweedeling tussen natuur en cultuur (zie aflevering 392). Ze gaat zich verdiepen in andere tweedelingen, die vaak als gegeven feit geaccepteerd worden. Omdat die tweedelingen zo diepgeworteld zijn, vat Yates het plan op om ze veel meer zichtbaar te maken.
Ze schrijft een boek waarin ze de tweedelingen uiteenzet. Ze vraagt de lezer om deze tweedelingen te bekijken in het licht van de eigen houding ten opzichte van het landschap. Het boek is getiteld The Display and Consumption of Landscape is partly due to the enduring Ideology of Culture/Nature Logic in the service of Inegalitarian Relations of Product as an instrument of Power Relations in Society.* Dat is toch wel de langste boektitel die ik ooit ben tegengekomen! In vertaling: De Weergave en Consumptie van Landschap is deels te danken aan de blijvende Ideologie van de Cultuur/Natuur logica ten dienste van Ongelijke Productrelaties als instrument van Machtsverhoudingen in de samenleving.
De publicatie van het boek valt samen met haar expositie bij de Robert Self Gallery in de herfst van 1977. Het boek is voor Yates vooral een politiek document. Yates zegt: ‘De verhouding van de ene mens tot de ander (de essentie van productie/creativiteitsverhoudingen) wordt verkeerd geïnterpreteerd als een verhouding tussen cultuur en natuur, een in wezen mystificatie van de verhoudingen tussen de ene klasse mensen en een andere.’*
Hierin klinken Marxachtige elementen. Yates heeft dan ook kritiek op de kapitalistische samenleving en specifiek op de tweedeling handelaar/galerie. Voor veel kunstenaars is deze tweedeling een probleem, maar dit probleem wordt een stuk helderder als een ideologie de basis is van de kunstwerken. ‘En Yates heeft duidelijk het gevoel dat ze zich in een problematische situatie bevindt’, schrijft Crichton.*
Het boek van Yates is een eerste stap naar het maken van werk dat gericht is op het bewerkstelligen van sociale verandering, aldus Crichton. Er is dus geen sprake van bevrediging van individualistische en institutionele behoeften, ofwel netjes in de pas lopen van de door mannen gedomineerde culturele en sociale wereld/de kunstwereld.*
Het werk van Yates is poëtisch en politiek, een combinatie die volgens Crichton niet altijd even gelukkig uitpakt. Maar Crichton ziet ook dat wat Yates probeert te doen ongelooflijk lastig is. De waan heeft lang bestaan dat landschap alleen door kunstenaars kan worden toegeëigend om een eenzame verbondenheid met de ‘natuur’ aan te tonen. Het is geheel aan Yates te danken dat zij begint te bewijzen dat landschap en sociale betekenis verenigbaar kunnen zijn, aldus Crichton.*
