Afbeelding gevonden op Aesthetica Magazine en Studio International. Code foto: BOURG66170.
Er werken minder vrouwen met ‘huiselijke beelden’ dan je zou verwachten, schrijft Lucy R. Lippard in haar artikel Household Images in Art (in: From the center, feminist essays on women’s art, 1976, p.56, zie ook aflevering 399).
Hoe komt dat?
De paar vrouwelijke kunstenaars die het maken in de jaren 1950 en 1960 zijn meestal geen huisvrouw. Zijn ze dat wel, dan verbergen zij dat uiterst zorgvuldig. Als je je werk toont in wat Lippard de ‘serious art world’ noemt – een kunstwereld die écht telt, ofwel, de in die tijd door mannen gedomineerde kunstwereld –, dan laat je het wel uit je hoofd om te vertellen dat je naast kunstenaar huisvrouw bent. (1976, p.57)
Waarom eigenlijk?
Vrouwen moeten opboksen tegen de hardnekkige opvatting dat zij parttime kunstenaar zijn, zeker als zij ander werk doen om in hun onderhoud te voorzien, of getrouwd zijn, of een kind hebben. Parttime kunstenaar staat hier dan gelijk aan ‘die hoeven we niet serieus te nemen’. (1976, p.57)
Op de kunstacademies leren vrouwen al snel dat dat de kwalificatie ‘vrouwelijk kunstenaar’ betekent ‘die is niets waard’. Vrouwen vermijden daarom als de pest alle technieken die vrouwen van oudsher gebruiken, zoals weven, breien, naaien, keramiek, en zelfs het gebruik van pastelkleuren (roze!) en verfijnde, tere lijnen – allemaal doodnormale elementen in het creëren van kunst. (1976, p.57)
De komst van de vrouwenbeweging zorgt voor verandering, schrijft Lippard, en zo ben ik weer terug bij Kate Walker die frank en vrij en doelbewust het huishouden als bron van inspiratie gebruikt (zie afleveringen 398-399).
Walker gebruikt niet zomaar de beelden uit het huishouden omdat ze voorhanden zijn, schrijft Lisa Tickner, maar heeft daarmee een dubbel en politiek doel. Ze wil de onaanzienlijkheid van het huiselijke beeldenrijk laten zien en tegelijkertijd de rijkdom aan mogelijkheden ervan. Ze wil laten zien dat vrouwen niet buiten de werkelijkheid leven – het echte leven stopt niet bij de voordeur!*
