Foto gevonden bij MoMa.
Kate Walker wil met haar kunst van ‘huiselijke’ materialen laten zien dat vrouwen in huis ook in de ‘echte wereld’ leven, dat het zogenaamde echte leven niet alleen betekent dat je buitenshuis werk hebt (zie aflevering 400).
Het gaat er haar dan ook niet om dat vrouwen zo nodig bevrijd moet worden uit die huiselijke omstandigheden om kunst te kunnen maken. Nee, haar bedoeling is om kunst dusdanig te veranderen dat het beeldenrijk uit de huiselijke omgeving er gewoon bij hoort.*
In de traditionele visie op de (overdreven) propere huisvrouw is de vrouw eerder een soort feeks dan een creatieveling, schrijft Lisa Tickner. Deze ‘feeks’ verschijnt in cartoons, bijvoorbeeld als enorme bedreiging voor een ineengedoken mannetje bij de voordeur, en in verhalen waarin de man totaal gestoord wordt van zijn bezemende, zwabberende, schrobbende, stofzuigende, poetsende vrouw en hij zichzelf ombrengt met desinfectans.*
Tegenover dit beeld kun je de tekening van Louise Bourgeois zetten, aldus Tickner, als een inzicht in de andere kant van de medaille (zie de afbeelding bij deze aflevering). Een naakte vrouw (kwetsbaar, niet bekoorlijk of betoverend mooi), verzwolgen door een huis vanaf haar middel tot boven haar hoofd, haar armen verstrikt en vervormd, haar hart en hoofd onzichtbaar in het huis, zo beschrijft Tickner de tekening van Bourgeois.*
De tegenstelling in de twee zienswijzen is enerzijds het huis als koninkrijk van de vrouw en het martelaarschap van de man, en anderzijds het huis als toevluchtsoord voor de man en last voor de vrouw. Walker wijst de eerste zienswijze af en gaat aan de slag met de tweede, zodat ze er een derde en positievere mogelijkheid uit kan destilleren, aldus Tickner. Je kunt volgens Walker oude beelden ontmaskeren door ze op een andere manier te belichten, namelijk exotisch en kleurrijk.*
Ze laat zich met een groep andere vrouwen inspireren door Womanhouse (zie aflevering 145). De vrouwen betrekken een klein verkrot rijtjeshuis in Zuid-Londen en transformeren het in een grootschalig installatiekunstwerk getiteld A Woman’s Place. Het dient als kritiek op het gezinsleven. Het werk van Engelse vrouwen is echter wel rauwer, soberder en minder keurig afgewerkt dan dat van hun Amerikaanse zusters. Zij bewegen meer richting horror dan dat ze zoiets als een ‘koesterkeuken’ maken die in Womanhouse te zien was.*
A Woman’s Place is een belangrijke stap in de carrière van Walker.*
