Volgens Sarah Kent is er in Engeland niet zo’n sterke feministische beweging geweest als in Amerika of de rest van Europa. Het gevolg daarvan is dat Engelse vrouwen niet zoiets als een groepsidentiteit hebben ontwikkeld. Zij hebben de neiging om de problemen die vrouwen collectief treffen te omzeilen door hun gender te negeren, aldus Kent.*
Vrouwen proberen elk haar eigen unieke onafhankelijke strijd te voeren, naast mannen, en veel te veel vrouwen hebben deze strijd verloren, schrijft Kent (zie ook aflevering 410). Het is voor haar een reden om te onderzoeken hoe vrouwen in Engeland zich hebben moeten gedragen om als kunstenaar te overleven. Ze wil er graag op wijzen dat deze attitudes, hoewel hoognodig in het verleden, niet meer nodig zijn, dat ze juist op veel manieren vooruitgang belemmeren.*
Door het schreeuwende gebrek aan enige vorm van instemming of een beetje welwillendheid en geconfronteerd met vaak regelrechte vijandigheid, geven veel vrouwen het gewoon maar op, aldus Kent. Anderen hebben ondanks dit gebrek aan enige vorm van support hun inspanningen volgehouden. Kent ziet bij deze vrouwen de ontwikkeling van een ietwat uitdagende en koppige kijk op de dingen, gelardeerd met enige arrogantie.*
Als voorbeeld haalt ze Eleanor Antin (1935) aan die het bovenstaande samenvat met de volgende woorden: ‘De gebruikelijke hulpmiddelen voor zelfdefinitie – geslacht, leeftijd, talent, tijd en ruimte – zijn slechts tirannieke beperkingen van mijn keuzevrijheid.’* Kent haalt dit citaat uit het boek van Lucy R. Lippard, From the center, feminist essays on women’s art (Dutton, New York, 1976, p.105). Een citaat dat ik in mijn exemplaar van dat boek ook heb onderstreept 😉
Volgens Kent lijkt deze opmerking van Antin op het eerste gezicht een buitengewoon positieve benadering te beschrijven. Een weigering om beperkt te worden door grenzen van buitenaf moet toch wel duiden op een enorme hoeveelheid energie en doorzettingsvermogen, aldus Kent, en een vastberadenheid om de wereld tegemoet te treden als iemand die vrij is haar eigen eisen te stellen, ongeacht geslacht, ras of klasse. Het negeren van de beperkte reikwijdte van de traditioneel aangeboden rollen, lijkt volgens Kent een enorm volhardingsvermogen en optimisme te impliceren.*
Zo gelooft Antin dat ze door haar kunstpraktijk haar identiteit kan uitbreiden en zichzelf zelfs kan transformeren in het beeld van haar keuze…*
Deze video is een ontroerend prachtig mini-overzicht, van Eleanor Antin die op hoge leeftijd vertelt over hoe haar portretten tot stand zijn gekomen. Zij is een van de belangrijkste kunstenaars van haar generatie en een pionier op het gebied van performance en conceptuele kunst in Zuid-Californië, zo valt te lezen bij de video. Met CARVING: A Traditional Sculpture daagt ze 1972 de tradities van sculptuur, zelfportretten, fotografische documentatie en prestaties uit. In 148 zwart-wit foto’s toont ze de transformatie van haar lichaam terwijl ze 37 kilo afvalt in 37 dagen. In 2017 voert Antin haar historische prestatie opnieuw uit: CARVING: 45 Years Later. Ze is dan op zoek naar haar ‘gebeeldhouwde’ lichaam, in 100 dagen in 500 zwart-witfoto’s.