Foto gevonden op de site van de kunstenaar.
Eleanor Antin weigert zich te laten beperken door (patriarchale) grenzen van buitenaf en gelooft dat ze haar identiteit kan uitbreiden door haar kunstpraktijk en dat zij zichzelf kan transformeren in het beeld van haar keuze (zie aflevering 411).
Sarah Kent ziet in dat standpunt van Antin toch echt wel een sterk element van wishful thinking en bravoure.* Waarom?
Kent denkt dat interne en externe beperkingen niet zomaar verdampen, gewoon, omdat jij ze negeert, en dat je vooroordelen niet zomaar kunt wegnemen. Volgens haar moet elke vrouw die haar eigen mogelijkheden en die van haar sekse probeert te vergroten, ongelooflijk hard werken om ook naar iets te bereiken en haar prestaties erkend te krijgen. Kent haalt Kim Lim (1936-1997) aan, die opmerkt: ‘Een vrouw moet zich wat betreft de buitenwereld dubbel bewijzen.’*
Ik vind het wel bijzonder dat Kent eerst in haar artikel klaagt over het gebrek aan support van tijdgenoten, over de neiging van andere vrouwelijke kunstenaars om kritisch of jaloers op hun rivalen te zijn (zie aflevering 410), en dat ze vervolgens zelf nogal zuinig doet over de optimistische benadering van Antin en het afdoet als ‘wishful thinking en bravoure’. Wie zegt dat Antin niet keihard heeft gewerkt en dat haar aanpak een manier is geweest om in ieder geval zichzelf te (blijven) motiveren? Natuurlijk verdwijnen eeuwenoude patriarchale beperkingen niet als een veertje in de wind, daarvan zal Antin zich zeker ook bewust geweest zijn.
Het blijkt dat Kent zich meer thuis voelt bij uitlatingen zoals die van Lim. Ze is erover verbijsterd dat vrouwen, inclusief zijzelf, het zich dubbel moeten bewijzen nog steeds pikken. Ze heeft het zelf altijd heel vanzelfsprekend gevonden dat ze twee keer zo hard moest werken als de mannen die ze kende, schrijft ze. Toch is het niet voldoende om alleen maar kunstwerken te maken, zoals duidelijk is geworden voor de feministisch kunstenaar Susan Hiller (1940-28 januari 2019, zie ook aflevering 340).*
‘Ik geloofde altijd dat als je werk maar goed was, het vanzelf zijn weg in de cultuur zou vinden’, vertelt Hiller aan Kent. ‘Maar na acht jaar realiseerde ik me dat mijn manier van werken, mijn aanpak, totaal ineffectief was geweest, omdat mijn werk onvermeld was gebleven. Hierdoor heb ik me altijd anoniem gevoeld.’*
Er is een ander aspect van ‘deze zienswijze’, schrijft Kent, die haar vooral zorgen baart omdat het zo negatief is.* Welke zienswijze bedoelt ze dan?
