Het schrijven over vrouwen en kunst geeft de feministische kritiek en kunstgeschiedenis de kans zich te ontwikkelen, zo stellen Parker en Pollock in hun boek uit 1987.*
Zij zijn dus beslist vóór het maken van speciale uitgaven over vrouwen en kunst, ook omdat het gebruikt wordt in onderwijs en debatten (zie ook aflevering 362). Het nummer 3 van het blad Studio International in 1977 heeft een enorme impact gehad (zie afleveringen 363-422), maar het nummer ‘Women in Art’ (Oxford Art Journal) uit 1980 leverde ook een fikse bijdrage.*
Het laatstgenoemde blad ontdekt ook een ambivalentie bij het werken aan zo’n aparte ‘vrouwenuitgave’. Enerzijds is het ontzettend belangrijk om vrouwelijke kunstenaars uit de donkere krochten van de vergetelheid te halen, anderzijds is het ook erg belangrijk om een soort kritiekloze obsessie te vermijden als het gaat om kunst van vrouwen.* Leuke ontdekking, maar is er ooit zo’n obsessie geweest? Misschien is het beter om eerst maar eens te kijken waar überhaupt punten van kritiek vandaan komen als het gaan om kunst van vrouwen. De door mannen gedomineerde kunstwereld maakt nog steeds volop de dienst uit.
Parker en Pollock zien een groter gevaar in symboolpolitiek, dat de redactie zo’n nummer met kunst van vrouwen kan ‘afstrepen’ en vervolgens de bijdragen van vrouwen weer terug kan duwen naar de marges. Dus gaan vrouwen zélf een tijdschrift maken. In Engeland verscheen als eerste poging het blad MaMa – Women Artists Together, in januari 1977. Het documenteerde de ervaringen van de postkunstwerken Feministo (zie ook afleveringen 145, 265, 381-384).
Aangezien er al veel over het Feministo-project in dit feuilleton is geschreven, pik ik uit die documentatie de stukjes die nog iets toevoegen. Phil Goodall schrijft bijvoorbeeld dat het doel van de postkunst is een visuele taal te ontwikkelen die toegankelijk is voor vrouwen, in die zin dat het overeenkomt met hun eigen ervaringen, en om ieders isolement te doorbreken (Framing Feminism, p. 206).
