Foto gevonden bij Daily Jstor.
‘Vaak leren we onszelf te begrijpen door in enige vorm aspecten van ons leven zichtbaar te maken – ons selectieproces leidt vaak tot zelfontdekking’, schrijft Phil Goodall over Feministo (de postkunst, zie aflevering 423) in Framing Feminism, Art and the Women’s Movement 1970-85 (p.206).
Iedere deelnemer aan het postkunstproject reageert op het kunstwerk dat zij ontvangen heeft. Zij kan een kunstwerk maken dat iets weergeeft van hoe zij het leven ziet, of ze maakt iets als reactie op het ontvangen kunstwerk. De kunstwerken zijn van brievenbusformaat en dat komt goed uit, aldus Goodall, want de meeste vrouwen moeten het doen met de minimomenten dat er geen beslag op ze wordt gelegd door betaald werk, gezins- en familieleven/taken. (Framing Feminism, p. 206)
Het stappenplan voor deelname is 1) raak enthousiast over het idee van een visueel communicatieproject via de post; 2) schrijf naar Phill Goodall, 14 Valentine Road, Kings Health, Birmingham 14, die je een lijst deelnemers zal sturen; 3) kies een naam; 4) maak een afbeelding, gebreid schilderij, spaghetti sculptuur, geborduurd gedicht, wat je maar wilt; 5) doe het met een briefje in een envelop en stuur het op: vergeet alsjeblieft niet een postzegel te plakken; 6) je zult gauw een antwoord krijgen in de vorm van een ander kunstwerk, wat het begin van je verzameling gaat worden. (Framing Feminism, p. 206)
In het blad MaMa – Women Artists Together, januari 1977, met artikelen over Feministo (zie ook aflevering 423), heeft Rozsika Parker ook een stuk geschreven (Framing Feminism, p. 207-210), getiteld Portrait of the Artist as a Housewife.
‘Ze hadden huizen, kinderen, levens met gewoonten en een woonplaats. Zij zaten op een bijzonder pijnlijke manier vast. Hun geest vol verlangen om te reizen, hun lichaam toegewijd aan mannen, aan kinderen, aan huizen’, noteert Parker, een citaat uit het boek How to Save Your Own Life, van Erica Jong. Zo’n project als Feministo kan dan een reddingsboei voor deze vrouwen zijn, denkt Parker. Het project ondermijnt mooi ook meteen het idee van de geniale solist, het collectief werkt juist als zeer inspirerend. (Framing Feminism, p. 207)
De kunstpraktijk als een levendig proces, dat bijna lijkt op een dialoog, zo duidt Parker Feministo.
