Foto gevonden op site kunstenaar.
In het blad MaMa – Women Artists Together, januari 1977, is ook een bijdrage van Monica Ross (1950-2013) te vinden over Feministo (zie ook de afleveringen 423-426). Ross spreekt vooral vanuit haar kunstenaarschap en schrijft dingen als:
‘het doel is communicatie, niet een perfecte esthetica’, en ‘we strijden tegen isolement, vinden onze eigen vrouwenkunst uit’, en ‘in tegenstelling tot het hedendaagse werk in het gangbare kunstwereldje is het werk niet-technologisch, niet-academisch’, en ‘we hebben een gezamenlijke vijand – de enorme onverschilligheid ten opzichte van onze creativiteit – die ons verenigt’, en tot slot ‘wij communiceren, wij bevechten elkaar niet’.*
Het overige dat Ross schrijft over Feministo is al een aantal keer genoemd postkunstwerken Feministo (zie bijvoorbeeld de afleveringen 145, 265, 381-384, 423-426).
‘Creativiteit omvat in wisselende mate fysieke, emotionele en intellectuele processen’, schrijft Phil Goodall in MaMa. Volgens haar kan in de beeldende kunst Mark Chagal een emotioneel schilder genoemd worden en Piet Mondriaan meer een intellectuele. In de filosofie ziet creativiteit eruit als een hoofdzakelijk abstracte vorm, in de architectuur als een concrete fysieke vorm.**
Goodall kan geen gebied bedenken waar het emotionele creatieve proces helemaal losstaat van het intellect.**
Creativiteit wordt van oudsher geleid door huisvrouwschap en kinderen opvoeden, bij vrouwen dan. Dus hun creatieve krachten worden direct gevoed door het gezin dat centraal staat als de bron van reproductie van de beroepsbevolking en de scheiding van de seksen, aldus Goodall. Mannen daarentegen drukken óf hun creativiteit uit buiten de privésferen in hun werk, óf ze hebben feitelijk geen bron van creatieve expressie op hun werk (handwerk) of thuis (waar de vrouw dat gebied al in bezit heeft genomen). Hun creativiteit is verbannen naar ‘vrije tijd’.**