Er was absoluut iets aan de hand. Niemand beweerde enorm gecharmeerd te zijn van de doos schuursponsjes zélf, of het urinoir, of de gestapelde koelkasten of de berg fietswielen in de hoek van een museumzaal. Allemaal objecten waar je niet verder mee kwam dan simpele kennisoordelen (zie ook aflevering 26 en 13, maar ook 10 en 12). Niet echt iets om ontroerd bij te raken, zo’n doos schuursponsjes.
Het ging niet om het object, het ging om het gebaar, om de verwarring, twijfel, onzekerheid en verhitte discussies die het veroorzaakte.
Kunst verschoof van het bewonderen of geïnteresseerd bestuderen van objecten naar het tot je nemen van een idee, een idee dat interessant, fascinerend, ontregelend, grappig, verwarrend (of simpelweg stom, maar hoe wíst je dat) kon zijn.
Het was zaak om kunst niet meer te definiëren in termen van een object, de eigenschappen van een ding, maar om te denken in termen van menselijke activiteit en ideeën. Het gaat dus niet om de doos schuursponsjes, zijn kleur, structuur, vorm, grootte enzovoort, maar om de kunstenaar die het idee heeft gehad om die doos een mooi plaatsje in het museum te geven.
Of eigenlijk gaat het om het idee op zichzelf. En sommige kunstenaars hielden het ook daarbij, een idee, zonder iets tastbaars te presenteren.
Het tegenstrijdige is dat het bordje bij de alledaags ogende objecten de gebruikelijke museale gegevens bevat, zoals de naam van de kunstenaar die het ding heeft ingeleverd bij het museum, de titel van het werk, het jaartal, de gebruikte materialen en het formaat. Hiermee wordt de indruk gewekt dat het wel degelijk om het object gaat en niet om een gebaar van de kunstenaar.
Tja, hoe zit dat nou weer?
