Foto gevonden bij Tyfanny of style.
De performancekunstenaar spot met het theater, zet het neer als een karikatuur, als een plaats van catharsis met door het spel van de acteurs opgeroepen (nep)emoties, en waar je zelden tot nadenken wordt aangezet (zie ook aflevering 435).*
In het theater kan het publiek zichzelf verliezen in de door acteurs vaardig neergezette karakters, of in de manier waarop het verhaal verteld wordt, hoe de werkelijkheid wordt uitgebeeld, door het draaiboek van het verhaal. Volgens Sally Potter zien sommige performancekunstenaars dit proces van betrokkenheid als de bron van reactionaire vorming. Zij wijzen deze theatrale timing af en geven de voorkeur aan de ‘echte tijd’, het hier en nu.
Als ultiem voorbeeld van theatrale timing noemt Potter de komedianten. Zij kunnen in een flits met het juiste woord en gebaar subtiel spelen met de verlangens van een publiek en hun reacties beïnvloeden (vaak op de grenzen van verdringing en verwachting), schrijft ze.*
De performancekunstenaar gaat het juist om de precieze tijd die het duurt om een bepaalde taak te doen, een bepaalde tekst te lezen, enzovoort. Het publiek is vrij om te komen en gaan tijdens de performance. De duur van de performance hoeft niet bepaald te zijn door de conventie van zoiets als een ‘show’.*
Vaak zal een performancekunstenaar tijdens de performance het publiek wijzen op verschuivingen in de voorstelling van zaken, zij zal zich ín en buiten de performance begeven, er commentaar op leveren. Potter vergelijkt dit met de schilder die zich niet tot het kader van haar doek beperkt maar daarbuiten verder schildert op de muur, om zo te wijzen op het inlijsten. Ze vergelijkt het met de filmmaker die met het oppervlak en de plastische (aanschouwelijke) kwaliteiten van film werkt en de aandacht vestigt op de structurerende kunstgrepen van het koppelen van beelden.*
De theoretische context is volgens Potter het post-linguïstische structuralisme, waarin de nadruk ligt op hoe betekenissen tot stand komen (de ’taal’ van het medium) en dat wat gezegd wordt veel minder belangrijk is. Het doel is om de ‘onschuld’ van de representatie (voorstelling, uitbeelding) te vernietigen, om de mechanismen ervan bloot te leggen.*
Deze strategie kan averechts werken, aldus Potter.*
