Een vrouwelijke performancekunstenaar die haar eigen lichaam inzet als het instrument van haar werk, draagt de last van de eeuwenlange geschiedenis met het mannelijke gezichtspunt van de vrouw (zie ook aflevering 438). Voor haar is het noodzakelijk om te onderzoeken wat de aanwezigheid van het vrouwelijk lichaam betekent, wat het betekent om bekeken te worden, aldus Sally Potter.*
Een vrouwelijke performer belichaamt de representatie van een vrouw én is een vrouw. Het onderscheid is belangrijk volgens Potter, zelfs als het wat gekunsteld lijkt.*
Waarom denkt ze dat?
De meeste vrouwen ervaren zichzelf in het dagelijks leven als een soort levende performance die maar voortduurt, aldus Potter, doordat ze niet zichzelf kunnen zijn binnen de eisen en beperkingen die vrouwelijkheid in een mannenwereld met zich meebrengen. Het helder maken van het onderscheid tussen ‘de representatie van een vrouw’ en ‘een vrouw zijn’ kan licht werpen op dit probleem.*
Veel vrouwen voelen zich gespleten, schrijft Potter. Je bent in je lichaam, niet in staat om boven je genderidentiteit uit te stijgen door je afgeperkte positie als de ‘ander’ ten opzichte van de centrale positie van de man in de patriarchale samenleving. Tegelijkertijd bevind je je ook buiten je lichaam door de handeling van het denken, door het gebruik van taal.*
Wat in godsnaam moet de vrouwelijke performancekunstenaar doen om deze constructie te ontmantelen?*
Een belangrijke strategie is het gebruik van de feministische opvatting van subjectiviteit.*
Wat is dat precies?
